Όλγα Βότση

Η Όλγα Βότση (1922-1998) υπήρξε Ελληνίδα λογοτέχνης. Γεννήθηκε στον Πειραιά τον Δεκέμβριο του 1922. Το «Όλγα Βότση» ήταν το λογοτεχνικό της ψευδώνυμο. Το πραγματικό της όνομα ήταν Όλγα Μπούκη-Πλατή. Φοίτησε στο τμήμα Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Την περίοδο 1959-1962 παρακολούθησε μαθήματα Γερμανικής Φιλολογίας και Ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο της Βόννης. Εργάστηκε επί 12 έτη ως καθηγήτρια φιλόλογος στη δημόσια και στην ιδιωτική εκπαίδευση, στην Αθήνα, τον Πειραιά, το Θεσπρωτικό Πρέβεζας και τη Λευκωσία. Η πρώτη της εμφάνιση στο χώρο των Γραμμάτων έγινε με το ποίημα «Προσευχή», που δημοσίευσε στο πειραιώτικο περιοδικό «Νεοελληνική Μούσα», το 1943.

Κείμενά της δημοσιεύτηκαν στα περιοδικά «Φιλολογική Πρωτοχρονιά», «Πνευματική Κύπρος», «Ευθύνη», «Νέα Εστία», «Φοιτητική Τέχνη», «Ηπειρωτική Εστία», «Το Περιοδικό μας» και άλλα. Το 1978 περιέλαβε πολλά από αυτά στο βιβλίο της «Πολύεδρα». Ήταν μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Επίσης, ανήκε στην επιτροπή βραβείων της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς.
Το 1987 η Ακαδημία Αθηνών της απένειμε το βραβείο Λάμπρου Πορφύρα για την ποιητική της συλλογή Πήλινο σχήμα. Επίσης, τιμήθηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης, το 1990 και το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης, το 1971. Ακόμη, βραβεύτηκε από την Ελληνική Εταιρεία Χριστιανικών Γραμμάτων.
Ασχολήθηκε επίσης με τη λογοτεχνική μετάφραση (έργων του Φραντς Κάφκα, του Γκέοργκ Τρακλ, κ.ά.), ενώ έργα της μεταφράστηκαν στα ιταλικά, γαλλικά, ισπανικά και πολωνικά.

Η ποίηση της Βότση έχει υπαρξιακές και μεταφυσικές προεκτάσεις, περιστρεφόμενη γύρω από γενικές έννοιες. Υπάρχει σε ορισμένα έργα της η αναζήτηση του θείου, εντούτοις η ποίησή της δεν είναι θρησκευτική, ούτε έχει ως αφετηρία κάποιο συγκεκριμένο προβληματισμό. Ανήκει στην πρώτη μεταπολεμική γενιά. Παρέχεται από τη Wikipedia