Λάμδα
Το γράμμα λάμδα (επίσης λάμβδα και λάβδα) (κεφαλαίο Λ, πεζό λ) είναι το ενδέκατο γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου. Στα νέα και τα αρχαιά ελληνικά συμβολίζει το πλάγιο φατνιακό /l/ που πραγματώνεται είτε με τον παρόμοιο φθόγγο [l] είτε, στην περίπτωση των νέων ελληνικών, ως ουρανικός [ʎ] σε περιπτώσεις ουρανικοποίησης (π.χ. ήλιος). Σε πολλές ελληνικές διαλέκτους και λαλιές ο ουρανικός φθόγγος εμφανίζεται στην επαφή του φωνήματος με το φωνήεν /i/.Προήλθε από το φοινικικό γράμμα ''λάμεδ'', που στα φοινικικά σήμαινε ''αλέτρι''. Η αρχαϊκή του μορφή εμφάνιζε διάφορα αλλόγραφα με ορισμένα να πλησιάζουν το λατινικό <L> (του οποίου αποτέλεσαν και τη βάση) και άλλα να τείνουν προς τη μορφή του <Γ>.Στο ελληνικό γράμμα βασίστηκε και το κυριλλικο <Л>.
Στο ελληνικό σύστημα αρίθμησης έχει αριθμητικη αξία λ´ = 30. Παρέχεται από τη Wikipedia
-
9761
-
9762
-
9763
-
9764
-
9765
-
9766
-
9767
-
9768
-
9769
-
9770
-
9771
-
9772
-
9773
-
9774
-
9775
-
9776
-
9777
-
9778
-
9779
-
9780