Λάμδα
Το γράμμα λάμδα (επίσης λάμβδα και λάβδα) (κεφαλαίο Λ, πεζό λ) είναι το ενδέκατο γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου. Στα νέα και τα αρχαιά ελληνικά συμβολίζει το πλάγιο φατνιακό /l/ που πραγματώνεται είτε με τον παρόμοιο φθόγγο [l] είτε, στην περίπτωση των νέων ελληνικών, ως ουρανικός [ʎ] σε περιπτώσεις ουρανικοποίησης (π.χ. ήλιος). Σε πολλές ελληνικές διαλέκτους και λαλιές ο ουρανικός φθόγγος εμφανίζεται στην επαφή του φωνήματος με το φωνήεν /i/.Προήλθε από το φοινικικό γράμμα ''λάμεδ'', που στα φοινικικά σήμαινε ''αλέτρι''. Η αρχαϊκή του μορφή εμφάνιζε διάφορα αλλόγραφα με ορισμένα να πλησιάζουν το λατινικό <L> (του οποίου αποτέλεσαν και τη βάση) και άλλα να τείνουν προς τη μορφή του <Γ>.Στο ελληνικό γράμμα βασίστηκε και το κυριλλικο <Л>.
Στο ελληνικό σύστημα αρίθμησης έχει αριθμητικη αξία λ´ = 30. Παρέχεται από τη Wikipedia
-
201
-
202
-
203
-
204
-
205
-
206
-
207
-
208
-
209
-
210
-
211
-
212
-
213
-
214
-
215
-
216
-
217
-
218
-
219
-
220