Λάμδα
Το γράμμα λάμδα (επίσης λάμβδα και λάβδα) (κεφαλαίο Λ, πεζό λ) είναι το ενδέκατο γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου. Στα νέα και τα αρχαιά ελληνικά συμβολίζει το πλάγιο φατνιακό /l/ που πραγματώνεται είτε με τον παρόμοιο φθόγγο [l] είτε, στην περίπτωση των νέων ελληνικών, ως ουρανικός [ʎ] σε περιπτώσεις ουρανικοποίησης (π.χ. ήλιος). Σε πολλές ελληνικές διαλέκτους και λαλιές ο ουρανικός φθόγγος εμφανίζεται στην επαφή του φωνήματος με το φωνήεν /i/.Προήλθε από το φοινικικό γράμμα ''λάμεδ'', που στα φοινικικά σήμαινε ''αλέτρι''. Η αρχαϊκή του μορφή εμφάνιζε διάφορα αλλόγραφα με ορισμένα να πλησιάζουν το λατινικό <L> (του οποίου αποτέλεσαν και τη βάση) και άλλα να τείνουν προς τη μορφή του <Γ>.Στο ελληνικό γράμμα βασίστηκε και το κυριλλικο <Л>.
Στο ελληνικό σύστημα αρίθμησης έχει αριθμητικη αξία λ´ = 30. Παρέχεται από τη Wikipedia
-
10061
-
10062
-
10063
-
10064Βιβλίο
-
10065
-
10066
-
10067
-
10068
-
10069
-
10070Βιβλίο
-
10071Βιβλίο
-
10072
-
10073
-
10074
-
10075
-
10076ανά Λέων, Γεώργιος Β., Τζάμτζης, Αναστάσιος Ι., Αβραμέα, Άννα, Καρακατσάνη, Αγάπη, 1938-
Έκδοση 1972Βιβλίο -
10077
-
10078
-
10079ανά Λυπιτάκης, Ηλίας Α., Καμέας, Αχιλλέας, Χατζηλυγερούδης, Ιωάννης, Θραμπουλίδης, Κλεάνθης Χρ
Έκδοση 2000Βιβλίο -
10080