| Περίληψη: | Εξετάζονται μεταβάσεις από την ιστορικιστική αιτιοκρατία της μοντερνιστικής τέχνης σε επαναληπτικές στρατηγικές του «νέου» και του «καθημερινού» στη μεταπολεμική τέχνη της δεκαετίας του 1960, οι οποίες επαναφέρουν ισχυρά παραδείγματα πρακτικών της πρωτοπορίας (όπως το κολάζ, το ασαμπλάζ, το readymade, την ανανέωση της αφαίρεσης, τη δομημένη γλυπτική [constructed sculpture]). Η ανάδειξη της καθημερινής ζωής και του αντικειμένου στη μεταπολεμική συνθήκη. Η βρετανική ποπ αρτ, το κίνημα Φλούξους, οι Λετριστές, οι Καταστασιακοί και οι μεταπολεμικές σχέσεις μεταξύ τέχνης, επιστήμης, τεχνολογίας, λαϊκής και μαζικής κουλτούρας. Η αναδιατύπωση με προκλητικό τρόπο και η ριζοσπαστική αξιοποίηση της κληρονομιάς των κινημάτων της ιστορικής πρωτοπορίας. Οι εκδοχές της της αμερικανικής ποπ αρτ. Οι όροι της ανάδυσης του όρου «νεοπρωτοπορία», ο οποίος συγκροτήθηκε στην αντέγκληση του συγγραφέα του εμβληματικού κειμένου «Η θεωρία της πρωτοπορίας» του Peter Bürger και της νεότερης γενιάς ιστορικών συνομιλητών του Hal Foster, Benjamin Buchloh, κ.ά. Αξιοποιώντας τη μελέτη του Benjamin Buchloh, θα παρουσιάσουμε τους τρόπους με τους οποίους ο θεωρητικός ερμηνεύει τη σχέση της μεταπολεμικής τέχνης με το ιστορικό της προηγούμενο, και τον τρόπο που κοιτάει αποκλίνουσες περιπτώσεις, όπως ο Joseph Beuys και άλλες γερμανικές περιπτώσεις. Το κεφάλαιο αναφέρεται στις επιδράσεις της σύνθετης αυτής σχέσης στις μετατοπίσεις της σύγχρονης τέχνης, αλλά και της σημασίας της τοποθετημένης συγκειμενικής προσέγγισης, ενός «κριτικού τοπικισμού» στο πλαίσιο της διογκούμενης παγκοσμιοποιημένης πολιτιστικής βιομηχανίας.
|
|---|
