Περίληψη: | Αναλύουμε τα μορφολογικά στοιχεία μιας νέας τέχνης μέσα από το πρίσμα των αναδυόμενων αμφισβητήσεων της ειδικής φύσης του μέσου και του αυτοαναφορικού χαρακτήρα του έργου. Εξετάζουμε τον τρόπο ερμηνείας και εκλεκτικής υιοθέτησης πτυχών κινημάτων της πρωτοπορίας που οδηγούν σε διαφορετικές καλλιτεχνικές ατραπούς, που μετακινούνται από την άρνηση της επαναληπτικότητας του «νέου» στην ιστορική εμφάνιση των ρήξεων του «μετά» (εισάγοντας δηλαδή στη γενεαλογία των μεταβάσεων από το μοντέρνο στο μεταμοντέρνο, από τον μινιμαλισμό στον μεταμινιμαλισμό, που θα αναπτυχθούν περαιτέρω). Μινιμαλισμός: ένας νέος κανόνας στη βάση ερμηνειών του κονστρουκτιβισμού, του readymade ως δομικής επινόησης, στην αναζήτηση μιας ισορροπίας ακρίβειας του υλικού και του ιδεατού υπό το πρίσμα της ορατότητας (visibility) και της μεταβλητής της εμπειρίας. Η τέχνη της διαδικασίας. Η τέχνη της γης (ως μια πρώτη εισαγωγή στις αναδύσεις πρακτικών που διαμορφώνουν τα περάσματα για πιο αρθρωμένες μετέπειτα πρακτικές που συνδέονται με το σώμα και τον χώρο και θα αναλυθούν περαιτέρω ως μορφώματα π.χ. της περφόρμανς, του δημόσιου χώρου κ.λπ.). Στο τρίτο μέρος αναπτύσσουμε τις θεωρητικές τοποθετήσεις που επιχειρούν να εννοιολογήσουν ιστορικά τις μεταβάσεις από τον μοντερνισμό του συγκεκριμένου μέσου -την προσδιορισιμότητα (specificity) του μέσου από το φορμαλισμό (objectivity) στα προσδιορισμένα αντικείμενα (specific objects)- στη διευρυμένη συνθήκη των μέσων. Οι θεωρητικές και επιμελητικές διευρύνσεις και δημιουργικές εννοιολογήσεις σημείων της νέας τέχνης, όπως αυτή της Rosalind Krauss, του διευρυμένου πεδίου, του ρηματικού χώρου, της ευρετηριακότητας, διανοίγουν νέους ορίζοντες πειραματιστών, που θα συμβληθούν με την ανάδυση νέων πρακτικών, ιχνηλατώντας το ερώτημα της διευρυμένης πρακτικής από τη σκοπιά του μέσου μέχρι σήμερα και τις κριτικές του αποτιμήσεις, όπως αυτές του Hal Foster και πιο πρόσφατες της Anna Chave.
|