| Περίληψη: | Μέσα από διάφορες κινήσεις απομάκρυνσης από τα παραδοσιακά μέσα και με την άνοδο νέων κατηγοριών στην τέχνη, όπως π.χ. η Ζωγραφική Δράσης, το σώμα γίνεται κεντρικό πεδίο δράσης και αναφοράς για τους καλλιτέχνες. Αυτές αντλούν πρωτίστως και συγγενεύουν με την παράδοση του Φλούξους και ποικίλλουν από τα χάπενινγκς του Allan Kaprow, σε ακραίες σωματικές επιτελέσεις που δοκιμάζουν τα όρια της φυσικής παρουσίας. Χάπενινγκς και Αξιονισμοί (Actionisms). Το αίτημα πλήρους εγκατάλειψης της ζωγραφικής, η (επιθετική) κατάρρευση των φραγμών που χωρίζουν τους εκτελούντες από το κοινό, η ηθελημένη αδιαφορία μεταξύ αιτίου και αποτελέσματος, απουσίας ιστορίας, η οποία έρχεται σε αντίθεση με τη κύρια ιδέα των μοντερνιστών, του έργου τέχνης ως αυτόνομης ολότητας, όλα αυτά είναι μερικά από τα συστατικά μιας αισθητηριακής, γεμάτης ένταση, ενστικτώδους και σωματικής πρακτικής. Η σημασία της καταστροφής, η επιστροφή της τελετουργίας και της θεατρικότητας, το σώμα ως αναλυτικό αντικείμενο και λιβιδινικός χώρος, στην ευρωπαϊκή εκδοχή, τέτοιων δράσεων, των Αξιονιστών. Περφόρμανς. Η έννοια της επιτέλεσης ως κεντρικής στη σύγχρονη τέχνη, όπως νοηματοδοτήθηκε από τους θεωρητικούς J. L. Austin, Roland Barthes, Jacques Derrida, Judith Butler και έδωσε το ιδιαίτερο πλαίσιο της σύγχρονης περφόρμανς. Μια νέα κατηγορία αναδύεται από τις πρωτοφεμινιστικές πρακτικές κυρίως Αμερικανίδων καλλιτέχνιδων μέχρι τις εννοιολογικές επιτελέσεις της Βρετανίδας Mary Kelly και τις πολιτικές επιτελέσεις καλλιτεχνών στο ανατολικό μπλοκ. Σε αυτές τις καλλιτεχνικές πρακτικές, αντικατοπτρίζονται οι πολιτικές ζυμώσεις της εποχής, όπως για παράδειγμα οι φυλετικοί αγώνες, ο αντιπολεμικός ακτιβισμός, ο πόλεμος των ταυτοτήτων, το φεμινιστικό κίνημα και η μετααποικιακή κριτική. Θα παρακολουθήσουμε τη διαδρομή αυτών των πρακτικών, μελετώντας τις κυρίαρχες θεωρίες, καθώς και τα ιδιαίτερα τοπικά πλαίσια που τις διαμόρφωσαν.
|
|---|
