| Περίληψη: | Εξετάζουμε τη δομή του θεάματος σαν το νέο οπτικό περιβάλλον δράσης όπου τα έργα τέχνης αναγνωρίζονται ως εικόνες μεταξύ πολλών από τον κινηματογράφο, τη διαφήμιση, την τηλεόραση. Σε αυτή τη στροφή παρακολουθούμε πώς η αναζήτηση εναλλακτικών στην εμπορική τηλεόραση, στις νέες φαινομενολογικές εμπειρίες του θεατή σφυρηλατούν εναλλακτικές καλλιτεχνικές κοινότητες και ατραπούς για την τέχνη. Το κεφάλαιο εστιάζει στη φωτογραφία ή (απομακρυνόμενο από το μέσο) στις πολιτικές του φακού. Η φωτογραφία είναι από την ιστορία της συνδεδεμένη άρρηκτα με ζητήματα που αφορούν τις σχέσεις τέχνης και τεχνολογίας, σημείου και σημαινομένου, αφηγηματικότητας και εμπειρίας, γεγονότων και καταγραφής, την ίδια τη ζωή και τις (πολιτικές) αναπαραστάσεις της. Από τη δεκαετία του 1920 ως και σήμερα, η (φωτογραφική) εικόνα διαπερνάται από διάφορους συσχετισμούς που αφορούν την κουλτούρα και τις πολιτικές δυνάμεις που την περιβάλλουν, όπως αυτές εκφράστηκαν στη σύνδεση μεταξύ φωτογραφικής αλήθειας και της δύναμης της φωτογραφίας να εναποθέσει συμβολικό χώρο στη θεαματικότητα της καπιταλιστικής κουλτούρας, στη σύνδεση της φωτογραφίας με τη δημοκρατική διάθεση της (αντι)γνώσης ως μέρους και των κινηματικών αγώνων και διεκδικήσεων, και πιο πρόσφατα ως μέρος μιας ευρύτερης κρίσης που συνδέεται με την καλπάζουσα πρόοδο της παγκοσμιοποιημένης τεχνολογικής συνθήκης. Το κεφάλαιο παρακολουθεί τις κρίσεις και τους μετασχηματισμούς των αναπαραστάσεων από τα προσφιλή στην αγορά υπερμεγέθη φωτογραφικά ταμπλό (tableaux vivant), τις ζωντανές (στουντιακές) εικόνες των φωτογράφων της Σχολής του Ντίσελντορφ, έως τα φωτογραφικά δοκίμια και την αισθητική φωτοδημοσιογραφία, που περιγράφει τα νέα δεδομένα της (φωτογραφικής) τέχνης, εστιάζοντας και στις διαφορετικές της υποδοχές (αγορά τέχνης, κριτικός μεταμοντερνισμός).
|
|---|
