| Περίληψη: | Σε συνέχεια του προηγούμενου κεφαλαίου, επικεντρωνόμαστε στη μεταπολεμική επιτάχυνση των νέων τεχνολογιών και στον τρόπο με τον οποίο νέες μορφές στον τομέα των σπουδών των μέσων από τον Lev Manovich δημιουργούν νέα δίκτυα και νέες καταστάσεις για το πεδίο της εικαστικής παραγωγής. Εξετάζουμε πώς τα ονομαζόμενα νέα μέσα, η ικανότητα αναπαραγωγής και επανακαθορισμού των εικόνων (ψηφιακά) αποτελούν τη βάση αναστοχασμού των πεποιθήσεών μας σχετικά με την ίδια την τέχνη, τα μέσα και τις διαδικασίες της – ζητήματα που επανέρχονται συνεχώς στη συζήτηση για τη σύγχρονη τέχνη και τις ποικίλες μεταβάσεις της. Από τις πειραματικές τεχνικές που αναδύθηκαν στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα μέχρι την εδραίωση της βιντεοτέχνης και της ψηφιακής τέχνης και τη μετά-τα-μέσα προοπτική, μελετάμε τις εξελίξεις εντός της οθόνης και πέραν της διεπαφής με αυτήν, από τον εικονικό χώρο στην επαυξημένη πραγματικότητα, τα τακτικά μέσα και τον χακτιβισμό. Μελετάμε την ιστορία και τις κεντρικές θεωρητικές έννοιες που περιγράφουν τις ψηφιακές μορφές τέχνης και τις διάφορες αναλύσεις και κριτικές προσεγγίσεις για τη σχέση της τεχνολογίας, της ψηφιακότητας και της επιστήμης, που προσδιόρισαν όχι μόνο τις καλλιτεχνικές πρακτικές, αλλά συνετέλεσαν σε μια διαρθρωτική αλλαγή παραγωγής και πρόσληψης του έργου τέχνης. Μέσα από την παρουσίαση και την ανάλυση περιπτώσεων, με αναφορές σε κομβικά κείμενα, παρακολουθούμε τα σημεία τομής των ψηφιακών και νεομεσικών μορφών τέχνης με πρακτικές σύγχρονης τέχνης, καθώς και τις ρήξεις και τη διάθεση απόσχισης από το πεδίο των εικαστικών τεχνών.
|
|---|
