Τέχνη και δημόσιος χώρος. Από την τοποειδική τέχνη στις «(αφ)εδράσεις» της κοινότητας. Σχεσιακή αισθητική και οι δυσαρέσκειές της

• Κύριοι συγγραφείς: Καραμπά, Ελπίδα, Παπαστάμου, Βάλια, Karaba, Elpida, Papastamou, Valia
• Μορφή: 7
• Γλώσσα: Greek
• Έκδοση: 2023

Τι είναι δημόσιο στη δημόσια τέχνη; Προσπαθώντας να προσδιορίσει κανείς αυτό το ευρύ είδος της δημόσιας σύγχρονης τέχνης θα μπορούσε να αντλήσει τη γενεαλογία, από τα όσα έχουμε αναφέρει ήδη στα προηγούμενα κεφάλαια, στις ριζικές αλλαγές της τέχνης των δεκαετιών του 1960 και 1970 ή σε αυτά τα σημεία που εντοπίζει η Krauss στη «γλυπτική στο διευρυμένο πεδίο», που αφορούν τον ριζοσπαστικό τρόπο με τον οποίο εισάγονται η χωρικότητα, η χρονικότητα και η ενσώματη εμπειρία. Ταυτόχρονα, οι φιλοσοφικές και πολιτικές θεωρίες περί δημόσιου (χώρου) και δημόσιας σφαίρας, που συνδέονται με τους τριγμούς του σύγχρονου αστικού κράτους και δημοκρατίας, βρίσκουν διαφορετικές εκφράσεις σε αναζητήσεις (δημόσιας) τέχνης με πολιτικό πρόσημο, με συστατικά τη συλλογικότητα, τη σχεσιακότητα και τον ανταγωνισμό. Παρακολουθούμε πώς μέσα σε αυτό το πλαίσιο διαμορφώνεται η μορφολογία καλλιτεχνικών πρακτικών και κατηγοριών, από την τέχνη της εγκατάστασης και την τοποειδική τέχνη, ως την τέχνη κοινωνικής εμπλοκής και τον καλλιτεχνικό ακτιβισμό. Αν σε αυτές προσθέσει κανείς το ιδιαίτερο κλίμα του τέλους του (20ού) αιώνα, που συνδέεται με τους τριγμούς της σύγχρονης δημοκρατίας, σκιαγραφεί τις περιπέτειες μιας διαφιλονικούμενης καλλιτεχνικής κατηγορίας. Διαφιλονικούμενης, γιατί ακριβώς αφορά τον δημόσιο χώρο. Οι εξελίξεις αυτές οδηγούν, επίσης, σε νέες εννοιολογήσεις των κατηγοριών «κοινό» και «δημόσιο». Έτσι, βλέπουμε παραδείγματα που αφορούν πρακτικές καλλιτεχνών οι οποίοι επιχειρούν ποικιλοτρόπως να εμπλέξουν το κοινό, τη δημόσια σφαίρα, και να οδηγήσουν οριστικά σε σύγκλιση τέχνη και ζωή στα τέλη του 20ού και στις αρχές του 21ου αιώνα.