Η φύση τόσο μακριά, τόσο κοντά

• Κύριοι συγγραφείς: Νάτσινα, Αναστασία, Natsina, Anastasia
• Μορφή: 4
• Γλώσσα: Greek
• Έκδοση: 2023
• Θέματα: Οικοκριτική; Πεζογραφία; 20ός-21ος αιώνας; Βιοκεντρισμός-οικοκεντρισμός; Βαθιά οικολογία; Οικοφεμινισμός; Κοινωνική οικολογία; Βιοπεριοχή; Κουίρ οικολογία; Υλική οικοκριτική; Περιβαλλοντικές ανθρωπιστικές σπουδές; Αποκάλυψη - Μετα-αποκαλυπτική λογοτεχνία; Μυθιστόρημα διαμόρφωσης; Φυσιολατρία; Ευγονική; Οικοφοβία; Σεξισμός; Βιολογισμός; Ecocriticism; Prose; 20th-21st century; Biocentrism-Ecocentrism; Deep ecology; Ecofeminism; Social ecology; Bioregion; Queer ecology; Material ecocriticism; Environmental humanities; Apocalypse – Post-apocalyptic fiction; Bildungsroman; Feeling for nature; Eugenics; Ecophobia; Sexism; Biologism

Η μελέτη εξετάζει ορισμένα εμβληματικά, αλλά και κάποια λιγότερο γνωστά, νεοελληνικά πεζογραφικά έργα του εικοστού και του εικοστού πρώτου αιώνα, με σκοπό να αναδείξει τις ποικίλες λειτουργίες και αναπαραστάσεις της φύσης σ’ αυτά από μια οικολογική σκοπιά. Η οπτική αυτή εντάσσει το εγχείρημα στο πλαίσιο της οικοκριτικής. Μετά από μια παρουσίαση της ιστορίας και των βασικών ζητημάτων που απασχολούν αυτόν τον κλάδο των περιβαλλοντικών ανθρωπιστικών επιστημών, τα επιμέρους κεφάλαια εξετάζουν τα έργα στα πολιτισμικά τους συμφραζόμενα, στη σειρά της χρονολογικής τους διαδοχής. Θέματα που συζητούνται είναι: οι πολιτικές, ιδεολογικές και οικονομικές προϋποθέσεις της αστικής φυσιολατρίας του Μεσοπολέμου· η εξ αποστάσεως εξιδανίκευση της φύσης στον πνευματικό εθνισμό της γενιάς του ’30· η ιδεολογική της κατάχρηση στην υπηρεσία της ευγονικής την ίδια περίοδο· η ταύτιση της γυναίκας με τη φύση σε μια κίνηση που αρχικά εξιδανικεύει και τελικά απωθεί και τις δύο σε άντρες συγγραφείς και, στον αντίποδα, η αποδοχή της υλικότητας και της πολλαπλότητας της φύσης σε γυναίκες συγγραφείς από τον Μεσοπόλεμο μέχρι τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια· η απειλή της φύσης να επιστρέψει ως καταπιεσμένος αλλά και απελευθερωτικός Άλλος μέσα στην επιθετική αστικοποίηση της δεκαετίας του 1960· το τέλος του κόσμου ως συνέπεια της άκρατης ανάπτυξης, του ατομισμού και του ανταγωνισμού και η πιθανότητα μιας σωτηρίας στο άνοιγμα, στην αποδοχή της ρευστότητας και στη σύνδεση του ανθρώπου με το σύνολο της φυσικής πραγματικότητας. Στη μελέτη αυτή το ιεραρχικό δίπολο άνθρωπος/φύση επανέρχεται σταθερά σε πολλά από τα κείμενα, ενώ αλλά αναδεικνύουν τα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί αυτός ο καταπιεστικός και υποτιμητικός διαχωρισμός, καθώς γίνεται σαφές ότι ο άνθρωπος είναι φύση.