Οι σοφιστές και ο Σωκράτης

• Κύριοι συγγραφείς: Μπάλλα, Χλόη, Παπαμανώλη, Καλλιόπη, Balla, Chloi, Papamanoli, Kalliopi
• Μορφή: 1
• Γλώσσα: Greek
• Έκδοση: 2024
• Θέματα: Σοφιστές; Σχετικισμός; Αντιλογική; Ορθοέπεια; Αθεϊα; Πειθώ; Πολιτεύματα; Ορισμός; Απορία; Θαυμάζειν; Αρετές; Σοφία; Sophists; Relativism; Αntilogic; Correction of language; Atheism; Persuasion; Constitutions; Definition; Aporia; Wondering; Virtues; Wisdom

Το βιβλίο εξετάζει τη συμβολή των σοφιστών και του Σωκράτη στην πνευματική ζωή της Αθήνας του πέμπτου αιώνα και τη θέση τους στη φιλοσοφική παράδοση. Ακολουθώντας μια πρόσφατη ερμηνευτική αντίληψη, επιλέγει να συνδέσει (αντί να αντιδιαστείλει) τη μορφή του Σωκράτη με εκείνες των άλλων επαγγελματιών δασκάλων της σοφίας κατά τον πέμπτο αιώνα, στους οποίους η ιστοριογραφία της φιλοσοφίας, υιοθετώντας τη διάκριση φιλοσοφίας και σοφιστικής που καλλιέργησαν ή και εισήγαγαν ο Πλάτων και στη συνέχεια ο Αριστοτέλης, επιφύλασσε μια απαξιωτική πρόσληψη. Οργανωμένο σε δεκατρία κεφάλαια, το παρόν εγχειρίδιο επιδιώκει να θέσει ερωτήματα που θα επιτρέψουν τη συζήτηση και τον αναστοχασμό πάνω σε όψεις της σκέψης αλλά και της πρακτικής που χαρακτηρίζει τους σοφιστές και τον Σωκράτη. Η δομή των κεφαλαίων είναι θεματική. Στα Κεφάλαια 1 και 2 παρουσιάζεται το κοινωνικό και ιστορικό υπόβαθρο στο οποίο αναδύθηκε η σοφιστική κίνηση στην Αθήνα του πέμπτου αιώνα και εξετάζονται ζητήματα ορολογίας. Στα Κεφάλαια 3 έως 8 αναπτύσσονται επιμέρους ερωτήματα: γλώσσα και επικοινωνία· η χρήση τεχνικών επιχειρηματολογίας στην πολιτική πρακτική και οι συνέπειες για την πολιτική θεωρία· η κριτική της πλεονεξίας· η κριτική της παραδοσιακής θρησκείας· η θεωρητική αντιμετώπιση της γλώσσας· ο σχετικισμός του Πρωταγόρα. Τα Κεφάλαια 11 μέχρι και 13 (και το Παράρτημα) στρέφονται στον Σωκράτη. Το Κεφάλαιο 11 παρουσιάζει στοιχεία για τον τρόπο με τον οποίο επιχειρηματολογεί ο Σωκράτης και τα οποία δικαιολογούν την κατάταξή του μεταξύ των σοφιστών, και εξηγεί την απολογητική υπέρ του Σωκράτη στάση του Πλάτωνα και του Ξενοφώντα. Αντιστικτικά, στο Κεφάλαιο 12 παρουσιάζονται χαρακτηριστικά σωκρατικές (και όχι σοφιστικές) αντιλήψεις που θα δικαιολογούσαν τον διαχωρισμό του Σωκράτη από τους άλλους σοφιστές (ή και την επανεξέταση της όλης ταξινόμησης). Τέλος, το Κεφάλαιο 13 και το Παράρτημα στέκονται σε δύο γνωρίσματα της σωκρατικής πρακτικής (στην αναζήτηση των ορισμών και στη σημασία της ἀπορίας στη φιλοσοφία) που εξηγούν την ακλόνητη θέση του Σωκράτη στη χορεία των μεγάλων φιλοσόφων.