| Περίληψη: | Το κεφάλαιο επιχειρεί να τεκμηριώσει την αξιοποίηση της ψηφιακότητας στην ιστορική εκπαίδευση Υποστηρίζεται ότι η αναγκαία πλέον ψηφιακότητα οφείλει να συναρτηθεί με τους βασικούς στόχους που θέτει η διδακτική της ιστορίας για την ιστορική εκπαίδευση, που είναι αφενός η κριτική πολιτειότητα και αφετέρου η ιστορική σκέψη. Υπογραμμίζεται ο καθοριστικός ρόλος της ιστορίας και της σκέψης που διαμορφώνει για την αντιμετώπιση από την πλευρά των μαθητών και μαθητριών των ψευδών, προκατειλημμένων, χειριστικών ή και υπεραπλουστευτικών εκδοχών του παρελθόντος και τον χειρισμό της πληθωρικής και αντιφατικής ψηφιακής πραγματικότητας. Αναφέρονται τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της ψηφιακής ιστορικής εκπαίδευσης, κατηγοριοποιούνται οι σχετικές παιδαγωγικές πρακτικές και δίνονται παραδείγματα ένταξης διδακτικών στόχων σε ιστότοπους ψηφιακής ιστορίας. Τέλος, δίνονται οι σύγχρονες προοπτικές της ψηφιακής ιστορικής εκπαίδευσης, οι οποίες και συνοψίζονται στις παρακάτω κατευθύνσεις: (α) στον μετασχηματισμό των ψηφιακών πόρων σε παιδαγωγικά εργαλεία, (β) στο άνοιγμα της μαθητικής τάξης σε κοινότητες μάθησης, (γ) στην αλλαγή της θέσης των μαθητών/τριών από καταναλωτές σε δημιουργούς ιστορικού περιεχομένου, και (δ) στην ένταξη της τεχνολογίας στο περιεχόμενο της ιστορίας ως αντικειμένου για μελέτη.
|
|---|
