| Περίληψη: | Στο δεύτερο κεφάλαιο, γίνεται αναφορά σε πρόδρομα διαδραστικά, έντυπα λογοτεχνικά εγχειρήματα και περιγράφονται συνοπτικά οι φάσεις εξέλιξης της ψηφιακής αφήγησης από τις απαρχές της μέχρι σήμερα. Εξετάζονται τα χαρακτηριστικά της αφήγησης στα ψηφιακά περιβάλλοντα με έμφαση στη διαδραστικότητα και αναλύονται οι διάφορες εκφάνσεις της. Εξηγούνται οι όροι: υπερμέσα, πολυμέσα, πολυτροπικότητα, διατροπικότητα, αναμεσοποίηση, διαμεσικότητα (transmedia-crossmedia) και δίνονται εφαρμοσμένα παραδείγματα. Παρακολουθείται η διαδρομή της θεωρητικής σκέψης από την κλασική αφηγηματολογία στη νέα διαμεσική αφηγηματολογία και εξετάζεται η αφηγηματικότητα ως παράγοντας προβληματισμού των ερευνητών στη νέα ψηφιακή πραγματικότητα, αλλά και ως συνιστώσα των ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Επιπλέον, προσεγγίζεται η ΨΑ ως νέο υβριδικό κοινωνικό-επικοινωνιακό είδος που σημασιοδοτείται στο θεωρητικό πλαίσιο των νέων μεσικών γραμματισμών. Τέλος, προτείνεται ένα εμπλουτισμένο μεταμοντέλο ανάλυσης της ΨΑ, με βάση το ενιαίο πολυσημειωτικό μοντέλο ανάλυσης πολυμεσικών έργων εικόνας και λόγου, με την προσθήκη της διάστασης του ήχου και των σχέσεων μεταξύ των επιμέρους τροπικοτήτων που συνεργάζονται στη δημιουργία της.
|
|---|
