| Περίληψη: | Περιγραφή και ανάλυση του φαινομένου της σταδιακής εμφάνισης ενός κριτικού λόγου για τη λογοτεχνία. Ο λόγος αυτός ανιχνεύεται στην αναζήτηση μιας ορολογίας για τον νεόκοπο είδος "μυθιστόρημα" που ξεκινά στο περιβάλλον των πρώτων Μαυροκορδάτων, συνεχίζεται στον φαναριώτικο χώρο και καταλήγει με τη διατύπωση της "κριτικής" θεωρίας του Κοραή και την πρόταση του όρου "μυθιστορία". Στις αρχές του 19ου αιώνα παρατηρείται, παράλληλα, η πύκνωσης έργων Ποιητικής (εγχειριδίων αποτελούμενων από κανόνες για τη σύνθεση και την κρίση ενός ποιητικού έργου) κατά τη δεκαετία του 1810. Τα έργα αυτά κινούνται λιγότερο ή περισσότερο μέσα στο πνεύμα των ευρωπαϊκών έργων με αντικείμενο τα Belles-Lettres. Ειδικότερα πρόκειται για: (1) την Ποιητική που ενσωματώνει ο Στέφανος Κομμητάς στην Εγκυκλοπαιδεία Φιλολογικών Μαθημάτων (1812-1814), με υλικό αντλημένο από τον Γάλλο αισθητικό Charles Batteux και αριστοτελικό χαρακτήρα. (2) τα Γραμματικά (1817) του Κωνσταντίνου Οικονόμου, ο οποίος χρησιμοποιεί επίσης τον αριστοτελικό Batteux αλλά και τον Hugh Blair, που έχει μια νεωτερική και ρομαντική προσέγγιση. (2) Την ποιητική με τίτλο Καλλιόπη παλιν[ν]οστούσα ή Περί ποιητικής μεθόδου (1819) του Χαρίσιου Μεγδάνη, έργο που προέκυψε από τη φαναριώτικη αισθητική. Η χρονική κλιμάκωση των έργων αυτών αντιστοιχεί σε μια ανάλογη μετατόπιση των στόχων: η ποιητική του Κομμητά είναι αποκλειστικά για εκπαιδευτική χρήση, η ποιητική του Οικονόμου προσπαθεί να συνδυάσει τη εκπαιδευτική σκοπιμότητα με την καλλιέργεια του νέου ποιητή, ενώ η ποιητική του Μεγδάνη θέτει ως πρώτη και αποκλειστική προτεραιότητα να εκπαιδεύσει νέους ποιητές. <br/><br/>Επίσης, παρουσιάζονται δείγματα μιας αρχομένης νεοελληνικής κριτικής, τα οποία προέρχονται από τον περιοδικό τύπο της εποχής (κυρίως από τον Λόγιο Ερμή), στα οποία διαφαίνεται μια περισσότερο αισθητική (και σίγουρα ισοδύναμη με την ιδεολογική) προσέγγιση των λογοτεχνικών έργων.
|
|---|
