| Περίληψη: | Στην παράδοση, το ον που απαντά στο «ποιος;» είναι το υποστασιακό-παρευρετικό subjectum ως εαυτός. Η Υπαρκτική Αναλυτική θα δείξει πως το «ποιος;» μπορεί να είναι ένα εγώ που δεν είναι και «εγώ ο ίδιος». Το εδωνά-Είναι ως εαυτός συν-Είναι συνανθρωπικά με τους άλλους στον σύγκοσμο. Το εδωνά-Είναι είναι ουσιωδώς συν-εδωνά-Είναι ακόμα και όταν είναι μόνο του. Το μόνος-Είναι δεν σημαίνει την παρεύρεση του εδωνά-Είναι και δεν αίρεται με τη γειτνίαση σε άλλα εδωνά-Είναι. Δεν συν-Είμαστε με “ξένους ψυχικούς βίους” αλλά με άλλα γεγονικά εδωνά-Είναι που τα αναγνωρίζουμε ως εαυτούς. Στο επιμεριμνούν υπερμεριμνώδες αλληλο-συν-Είναι μας ανησυχούμε για την απόσταση. Στο αποστατικό συν-Είναι το αλληλο-συν-Είναι τρέπεται σε «μέσο όρο». Η αποστατικότητα, ο μέσος όρος, και η ισοπέδωση είναι οι τρόποι του Είναι του “κανείς”. Ο “κανείς” της δημόσιας σφαίρας ελαφραίνει το εδωνά-Είναι, το βολεύει (και, έτσι, κυριαρχεί πάνω του κάνοντάς τον «κανένα» και «ουδένα»).
|
|---|
