| Περίληψη: | Έννοια και διακρίσεις: τυπικό και ουσιαστικό κράτος δικαίου.<br/>Σχέση κράτους δικαίου και δημοκρατίας. Η συνάρτησή τους δημιουργεί τη συνταγματική δημοκρατία. <br/>Έλεγχος συνταγματικότητας των νόμων (θεμελιώδη): χαρακτηριστικά του ελληνικού συστήματος: έλεγχος διάχυτος (αλλά με μηχανισμούς συγκέντρωσης), συγκεκριμένος, παρεμπίπτων και δηλωτικός (με την εξαίρεση του Ανώτατου Ειδικού Δικαστηρίου). <br/><br/>Κοινωνικό κράτος: αλλαγή του ρόλου του κράτους από κράτος νυχτοφύλακας σε παρεμβατικό κράτος ή κράτος πρόνοιας ενεργητική παρέμβασή του στους όρους επιβίωσης των ανθρώπων και τυποποιείται με την αναγνώριση κοινωνικών δικαιωμάτων – επινεμητικός και παροχικός χαρακτήρας. Αναγνώριση δικαιωμάτων για παροχές εκ μέρους του κράτους και οργάνωση δημόσιων υπηρεσιών για ατομική και κοινωνική ευημερία. Λειτουργεί συμπληρωματικά προς τα κατ’ ιδίαν κοινωνικά δικαιώματα, παρέχοντας το έρεισμα για την ανετότερη συνταγματική θεμελίωση κοινωνικών δικαιωμάτων μη κατοχυρωμένων ειδικά και ρητά στο Σύνταγμα.<br/><br/>Ιστορική καταγωγή, έννοια, περιεχόμενο στο ελληνικό σύνταγμα (ά 26 Σ) και σημασία της αρχής της διάκρισης των λειτουργιών. Σημασία για το συνταγματικό κράτος. Σύγχρονες κριτικές θεωρήσεις της αρχής. <br/>Κανονιστικό περιεχόμενο και σημασία για το πολίτευμα (σχέση με το κυβερνητικό σύστημα). <br/>Ουσιαστική και οργανική έννοια της διάκρισης. Τα φαινόμενα της διασταύρωσης και της σύγχυσης.<br/>Η θέση στο πολίτευμα και η σχέση των τριών λειτουργιών μεταξύ τους.<br/>Απαγόρευση παρεμβάσεων νομοθετικής στη δικαστική εξουσία. Μέχρι πού φτάνουν τα όρια αυτά και πότε και υπό ποιε προϋποθέσεις επιτρέπονται εξαιρέσεις.
|
|---|
