| Περίληψη: | Αναφορά στις απαρχές της ανάπτυξης του ελεγειακού δίστιχου στην Ελλάδα των αρχαϊκών χρόνων, περίπου τον 7ο αιώνα π. Χ., όταν η λυρική και επική ποίηση διέθεταν, ήδη, ιδιαίτερα ταλαντούχους «εκπροσώπους».<br/>Οι ελεγείες εξέφραζαν διάφορα συναισθήματα, από την καθημερινή ζωή των αρχαίων Ελλήνων, έτσι διακρίνονταν, ανάλογα αυτών, σε:Πολεμικές ελεγείες (Τυρταίος-Καλλίνος), ερωτικες (Μίμνερμος), διδακτικές, με τις οποίες μεταδίδονταν φιλοσοφικές ιδέες (Ξενοφάνης), σοφιστικές, που περιείχαν αποφθέγματα (Φωκυλίδης), γνωμικές ( Σόλων - Θέογνις ο Μεγαρεύς) με έντονο πολιτικό χαρακτήρα κ.ά.<br/>Στην ελληνιστική περίοδο οι ελεγείες αν και διατήρησαν την μορφή τους, εμπλουτίστηκαν έντονα, ιδίως από τους Αλεξανδρινούς ποιητές, με θέματα από την Ελληνική Μυθολογία, χ. Σπουδαίοι ελεγειακοί ποιητές της περιόδου εκείνης ήταν οι: Φιλητάς ο Κώος, Ερμησιάναξ ο Κολοφώνιος, Καλλίμαχος ο Κυρηναίος (που κρίθηκε άριστος πάντων), Αλέξανδρος ο Αιτωλός, καθώς και ο Παρθένιος ο Νικαεύς που υπήρξε και δάσκαλος του Βεργιλίου.
|
|---|
