| Περίληψη: | Το έκτο κεφάλαιο περιγράφει το νευροψυχολογικό και συμπεριφορικό πρότυπο των ατόμων με σύνδρομο Down (Down, 1866), καθώς αποτελεί τη συχνότερη μορφή νοητικής αναπηρίας. Οι γνωστικές δυσκολίες που εμφανίζουν τα άτομα αυτά παρουσιάζουν ένα ιδιαίτερο πρότυπο γνωστικών και γλωσσικών δυνατοτήτων και αδυναμιών, καθώς και λιγότερα προβλήματα προσαρμογής και ψυχοπαθολογίας (Αλευριάδου & Γκιαούρη, 2009· Αλευριάδου & Γκιαoύρη, 2011· Chapman & Hesketh, 2000· Dykens et al., 2000· Dykens & Kasari, 1997· Nichols et al., 2004). Σύμφωνα με το γνωστικό τους πρότυπο, τα παιδιά με σύνδρομο Down παρουσιάζουν δυνατότητες ως προς την οπτικοαντιληπτική τους ικανότητα και οπτική μνήμη, σε αντιδιαστολή με την ακουστική επεξεργασία και τη λεκτική βραχύχρονη μνήμη (Fisher, 2001· Frenkel & Bourdin, 2009· Lafranchi et al., 2004· Purser & Jarrold, 2005). Παράλληλα, τα παιδιά με σύνδρομο Down δεν φαίνεται να παρουσιάζουν σοβαρά προβλήματα στην κατανόηση της γλώσσας, αλλά οι δυσκολίες τους αφορούν κυρίως την παραγωγή του λόγου (Ypsilanti, Grouios, Alevriadou & Tsapkini, 2005). Αναφορικά με τη συναισθηματική τους ανάπτυξη, εμφανίζονται πιο ανώριμα από τους τυπικά αναπτυσσόμενους συνομηλίκους τους, χρησιμοποιούν λιγότερες και πιο σύντομες συναισθηματικές εκφράσεις και εμφανίζουν λιγότερη λεκτική ανταπόκριση (Abbeduto et al., 2006· Hazlett, Hammer, Hooper, & Kamphaus, 2010· Rondal et al., 2004). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την περιορισμένη αλληλεπίδραση με τους συνομηλίκους τους και την κοινωνική απομόνωση στο σχολικό πλαίσιο (Guralnick, 1995). Αναδεικνύεται έτσι η ανάγκη σχεδιασμού και εφαρμογής προγραμμάτων παρέμβασης με στόχο την κοινωνική τους ανάπτυξη (Guralnick, Connor & Johnson, 2011; Hodapp & Fidler, 2016).
|
|---|
