| Περίληψη: | Στο ένατο κεφάλαιο παρουσιάζονται προτάσεις ψυχοκοινωνικής παρέμβασης για την ενίσχυση της θετικής κοινωνικής συμπεριφοράς και της φιλίας. Δεδομένων των κοινωνικών δυσκολιών των παιδιών με νοητική αναπηρία και σύνδρομο Down, η δημιουργία εξατομικευμένων προγραμμάτων παρέμβασης στον τομέα της κοινωνικής νόησης με τη χρήση των νέων τεχνολογιών θα ήταν προφανώς βοηθητική (Odom, Klingerman & Jakowski, 2004). Συνεπώς, έχουν καταγραφεί θετικές επιδόσεις στα έργα εικονικής πραγματικότητας και προσομοίωσης που αφορούν την κοινωνική αλληλεπίδραση, την αναγνώριση συναισθημάτων και την κοινωνική κατανόηση για τα άτομα με νοητική αναπηρία (Kizony, Katz & Weiss, 2003· Mitchell, Parsons & Leonard, 2007). Αν και στον χώρο της ειδικής αγωγής στην Ελλάδα υπάρχουν ακόμα ελλείψεις όσον αφορά την εφαρμογή των νέων τεχνολογιών, την τελευταία δεκαετία καταγράφονται σποραδικές προσπάθειες για την κατασκευή ειδικών λογισμικών ανίχνευσης κοινωνικών δεξιοτήτων και διαπροσωπικής αλληλεπίδρασης (βλ. και Αλευριάδου & Γκιαoύρη, 2011· Alevriadou & Giaouri, 2012· Αλευριάδου & Γκιαoύρη, 2018). Τα προγράμματα αυτά και κυρίως αυτά που στοχεύουν στην αυτορρύθμιση ή στον αυτοέλεγχο της συμπεριφοράς, στον αυτοπροσδιορισμό, στην ενίσχυση της ικανοποίησης και των κινήτρων μάθησης είναι ιδιαίτερα σημαντικά για έφηβους και νέους με σύνδρομο Down (McGuire & Chicoine, 2006), ώστε να οδηγήσουν σε μεγαλύτερη ανεξαρτητοποίηση κατά την ενήλικη ζωή (Elias & Butler, 2005).
|
|---|
