| Περίληψη: | Οι αθλητικές κακώσεις στο άνω άκρο αποτελούν μια συχνή οντότητα μεταξύ των αθλητών, με διαφορετική εμφάνιση και κατανομή ανάλογα με το σπορ και τον πληθυσμό. Διάφορες ταξινομήσεις χρησιμοποιούνται για τον διαχωρισμό των αθλητικών κακώσεων, με μία από τις κυριότερες να περιλαμβάνει τη διάκρισή τους σε οξείες και χρόνιες. Διαστήματα συμπτωμάτων διάρκειας 6 εβδομάδων έως 6 μηνών έχουν προταθεί για τον χαρακτηρισμό μιας κάκωσης ως χρόνιας, με μεγάλη ετερογένεια και υποκειμενικότητα ως προς τον ακριβή καθορισμό της διάρκειας των συμπτωμάτων. Είναι συχνά προτιμότερη η χρήση του όρου «σύνδρομο υπέρχρησης», ο οποίος περιγράφει παθήσεις που δεν προκαλούνται από οξύ τραυματισμό, αλλά από επαναλαμβανόμενους μικροτραυματισμούς και συνεχή καταπόνηση. Οι κακώσεις από υπέρχρηση αφορούν κυρίως παθήσεις των τενόντων, όπως των τενόντων του στροφικού πετάλου του ώμου ή των εκτεινόντων του αγκώνα. Οι τραυματισμοί του ώμου είναι ιδιαίτερα συχνοί σε ρίπτες και σε οποιονδήποτε αθλητή που εκτελεί συχνές κινήσεις του ώμου πάνω από το επίπεδο της κεφαλής. Οι κυριότεροι τραυματισμοί περιλαμβάνουν την υπακρωμιακή προστριβή, τη ρήξη του τενοντίου πετάλου και την αστάθεια του ώμου με τις ρήξεις του επιχείλιου χόνδρου. Στον αγκώνα συναντάμε τις περισσότερες κακώσεις σε αθλήματα ρίψης, όπως το μπέιζμπολ και το τένις. Η πλειονότητα των τραυματισμών αυτών είναι χρόνιοι, από υπέρχρηση, με κύρια εκδήλωση την έξω επικονδυλίτιδα. Οι αθλητικές κακώσεις του καρπού και του χεριού αποτελούν μια ιδιαίτερη πρόκληση για τον ορθοπαιδικό χειρουργό και απαιτούν εξατομικευμένη προσέγγιση σύμφωνα με τις ανάγκες, το άθλημα, τις απαιτήσεις και την ηλικία του ασθενούς. Αφορούν συνηθέστερα τραυματισμούς των οστικών δομών (κάταγμα περιφερικής κερκίδας, μετακαρπίων και δακτύλων) ή των συνδεσμικών στοιχείων. Η διάγνωση όλων των τραυματισμών γίνεται κλινικά και επιβεβαιώνεται στις περισσότερες περιπτώσεις ακτινολογικά. Όταν τίθεται η διάγνωση, η θεραπευτική προσέγγιση ξεκινά λαμβάνοντας υπόψη τη φύση του τραυματισμού, καθώς και το επίπεδο του αθλητή. Όταν προτιμάται η συντηρητική θεραπεία, τα μέτρα που εφαρμόζονται περιλαμβάνουν τη λήψη αντιφλεγμονωδών φαρμάκων, την εφαρμογή φυσικοθεραπειών και τη χρήση ειδικών ναρθήκων. Η αποκατάσταση-φυσικοθεραπεία παίζει σημαντικό ρόλο στις κακώσεις του άνω άκρου. Οι στόχοι της αποκατάστασης περιλαμβάνουν την ελάττωση ή εξαφάνιση του άλγους, τη βελτίωση της κινητικότητας με ανάκτηση πλήρους εύρους κίνησης, τον έλεγχο και την υποχώρηση του οιδήματος, την επίτευξη πλήρους δύναμης και την ανάκτηση της συνέργειας των μυών.
|
|---|
