| Περίληψη: | Η ανάδυση των πρώτων σημαντικών μορφών της μεταπολεμικής γενιάς της ελληνικής πρωτοπορίας φέρνει στο προσκήνιο συνθέτες με διαφορετικές αφετηρίες καλλιτεχνικής σκέψης, οι οποίες όμως συναντώνται στην κοινή τους αντίληψη έκφρασης του «νέου». Μεταξύ άλλων, εξετάζονται συγκριτικά η συνεισφορά όχι μόνο στο πεδίο της σύνθεσης αλλά και της διδασκαλίας (Παπαϊωάννου), η μορφοδόμηση ενός σύγχρονου μουσικού συντακτικού υπό νέες θεωρήσεις της παράδοσης (Δραγατάκης), καθώς και η ένταξη της αντίληψης της ελληνικότητας στο πλαίσιο ενός κοσμοπολίτικου διεθνισμού με γηγενείς καταβολές (Σισιλιάνος). Προσμείξεις, αντιθέσεις και μουσικές ταυτότητες αναδεικνύουν πολύμορφες όψεις δημιουργίας, αισθητικής, ιδεολογίας και παρουσίας των παραπάνω συνθετών στην εγχώρια μουσική ζωή των δεκαετιών 1950-70, αλλά και κατά το πέρασμα στη δεκαετία του 1980.
|
|---|
