| Περίληψη: | Ο έντονος ανταγωνισμός που επικρατεί σήμερα ,στην οικονομική αγορά,
συνεπάγεται για τις εταιρείες, την αναζήτηση μια αγοράς, με χαμηλό
κόστος ίδρυσης και λειτουργίας, επιεική φορολογική νομοθεσία και
φυσικά υψηλές χρηματικές αποδόσεις.
Είναι γεγονός ότι μια εταιρεία πρέπει να ξεπεράσει πολλά εμπόδια ώστε
να μεταφέρει την υπάρχουσα έδρα της από ένα κράτος-μέλος της ΕΕ σε
ένα άλλο. Αυτό εμποδίζει την εταιρική κινητικότητα και είναι ένας από
τους λόγους για τους οποίους δεν μπορεί να επιτευχθεί πλήρως το
δικαίωμα εγκατάστασης των εταιρειών στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής
Ένωσης. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ορίζει τις προϋποθέσεις μετακίνησης
των εταιριών μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το δίκαιο προσπαθεί να
παράσχει τη δυνατότητα σε μία εταιρεία η οποία θέλει να μεταφέρει την
έδρα της από το ένα κράτος-μέλος σε ένα άλλο, να το κάνει, χωρίς να
λυθεί στο κράτος προέλευσης και να συσταθεί εκ νέου στο κράτος
υποδοχής. Ωστόσο, παρουσιάζονται πολλά αδύναμα σημεία που τελικά,
φέρνουν, ίσως και, περισσότερα εμπόδια στην κινητικότητα των
εταιρειών.
Έτσι, είναι αναγκαίο να συσταθεί η δέκατη τέταρτη οδηγία του
Ευρωπαϊκού εταιρικού δικαίου για τη μεταφορά της καταστατικής
έδρας, όπου θα πρέπει να πραγματοποιηθεί ένας συμβιβασμός μεταξύ
της θεωρίας της πραγματικής έδρας της θεωρίας ενσωμάτωσης.
Στην παρούσα εργασία αρχικά, εξετάζεται η ελευθερία κινητικότητας των
εταιρειών με βάση τη Συνθήκη και την νομολογία του δικαστηρίου
σχετικά με την προσπάθεια εταιρειών που θέλησαν να μεταφέρουν την
έδρα τους σε κάποιο άλλο κράτος-μέλος, καθώς και τα εμπόδια που
αντιμετώπισαν, προκειμένου να το επιτύχουν λόγω σύγκρουσης των δύο
θεωριών – της καταστατικής έδρας και της πραγματικής έδρας – που
διέπουν το δίκαιο της σύστασης και λειτουργίας των εταιριών στα κράτη
μέλη της ΕΕ. ‘Έπειτα διερευνάται η αναγκαιότητα και το περιεχόμενο
νομοθετικής πρωτοβουλίας από την ΕΕ και ειδικότερα η υιοθέτηση της
14ης εταιρικής οδηγίας, έτσι ώστε να υπάρξει ένα ενιαίο νομικό πλαίσιο
που θα ρυθμίζει τις προϋποθέσεις και τη διαδικασία συμφώνα με την
οποία οι εταιρείες θα μπορούν να διακινούνται μέσα στην ευρωπαϊκή
αγορά της ΕΕ. Στη συνέχεια, εξετάζεται η δυνατότητα κινητικότητας της
Ευρωπαϊκής Εταιρείας μέσα στην ευρωπαϊκή αγορά. Επίσης,
συζητούνται τα δύο μοντέλα συμμετοχής των εργαζομένων που
προβλέπονται στις ρυθμίσεις για την Ευρωπαϊκή Εταιρία και για τις
διασυνοριακές συγχωνεύσεις ώστε να εκτιμηθεί ποιο από αυτά είναι
προτιμητέο να ακολουθηθεί από τη 14η εταιρική οδηγία. Το τελευταίο
μέρος της εργασίας αφιερώνεται στα συμπεράσματα.
|
|---|
