Σχέση της ηλεκτροκαρδιογραφικής διάρκειας του διαστήματος QT και της μηχανικής λειτουργίας του μυοκαρδίου

• Κύριος συγγραφέας: Χουχουλής, Κωνσταντίνος
• Άλλοι συγγραφείς: Χειλαδάκης, Ιωάννης
• Μορφή: Thesis
• Γλώσσα: Greek
• Έκδοση: 2017
• Θέματα: Παράταση QT διαστήματος; Αντιαρρυθμικά φάρμακα; Λειτουργία αριστερής κοιλίας; QT interval prolongation; Αntiarrhythmic drug therapy; Left ventricular function; 615.716

Σκοπός της μελέτης αυτής ήταν να αξιολογήσει το κατά πόσο η προκληθείσα παράταση του διαστήματος QT από την συνήθως χορηγούμενη αντιαρρυθμική θεραπεία επηρεάζει τη συστολική και διαστολική λειτουργία της αριστερής κοιλίας. Μέθοδος: Ο πληθυσμός της μελέτης περιελάμβανε 54 ασθενείς με συμπτωματική προσφάτου ενάρξεως κολπική μαρμαρυγή που αυτο-ανατάχθηκαν σε φλεβοκομβικό ρυθμό. Στην συνέχεια, οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε ηλεκτροκαρδιογραφική και υπερηχοκαρδιογραφική μελέτη τόσο πριν από την έναρξη όσο και σε δεύτερο χρόνο μετά την επίτευξη σταθερών θεραπευτικών επιπέδων του φαρμάκου. Αποτελέσματα: Σημαντική παράταση του διορθωμένου διαστήματος QT (QTc) παρατηρήθηκε μόνο στις υποομάδες των ασθενών που έλαβαν σοταλόλη ή αμιωδαρόνη. Επιπλέον, ο διορθωμένος ως προς την καρδιακή συχνότητα προσυστολικός χρόνος [PCTm(c)] αυξήθηκε στατιστικά σημαντικά με την σοταλόλη (p = 0.005) και την αμιωδαρόνη (p = 0.017), αλλά όχι για την υποομάδα της προπαφαινόνης (p = 0.139). Τα στατιστικά αποτελέσματα από την αναζήτηση συσχετίσεων μεταξύ των μετρηθέντων υπερηχοκαρδιογραφικών και ηλεκτροκαρδιογραφικών παραμέτρων ήταν μη σημαντικά εκτός από την ομάδα της σοταλόλης όπου αναδείχθηκε σημαντικότητα μεταξύ της διαφοράς στην παράταση του QΤc και του PCTm(c) (p = 0.02, r = 0.43). Συμπέρασμα: Η προκληθείσα παράταση του διαστήματος QT από την χρήση των αντιαρρυθμικών, παρόλο που έχει επίπτωση στην μηχανική λειτουργία της αριστερής κοιλίας επιδρώντας σημαντικά στον χρόνο έναρξης της συστολής, δεν συνοδεύεται από μια εξίσου σημαντική επίδραση στις συστολικές ή και διαστολικές παραμέτρους της καρδιακής λειτουργίας. Το εύρημά μας αυτό συνδράμει στην ισχυροποίηση της υπάρχουσας κλινικής πρακτικής σχετικά με την χρήση των αντιαρρυθμικών φαρμάκων.