Μελέτη της φλεγμονώδους αντίδρασης, μετά από χορήγηση LPS, σε διαγονιδιακά μοντέλα ποντικών των μεταβολικών μονοπατιών των VLDL και HDL

• Κύριος συγγραφέας: Θεοδωρόπουλος, Βασίλειος
• Άλλοι συγγραφείς: Κυπραίος, Κυριάκος
• Μορφή: Thesis
• Γλώσσα: Greek
• Έκδοση: 2017
• Θέματα: Λιποπρωτεΐνης υψηλής πυκνότητας; Φλεγμονή; HDL; Inflammatory response; 572.68

Μια από τις πιο σημαντικές ιδιότητες της λιποπρωτεΐνης υψηλής πυκνότητας (HDL) είναι η αντιφλεγμονώδης δράσης της. Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η διερεύνηση της συσχέτισης της φλεγμονώδους απόκρισης που επάγεται από το LPS με τη δομή και τη σύνθεση της HDL. Έτσι στη συγκεκριμένη εργασία μελετήσαμε πως η ωρίμανση της HDL μέσω της δράσης του ενζύμου LCAT καθώς και η τροποποίηση της απολιποπρωτεϊνικής σύστασή της, επηρεάζουν την αντιφλεγμονώδη δράση της. Συγκεκριμένα, έγινε σύγκριση της φλεγμονώδους απόκρισης μεταξύ ποντικιών που δεν εκφράζουν την LCAT (Lcat-/-), ποντικιών που δεν εκφράζουν την ApoA-I (ApoA-I-/-) και ποντικιών αγρίου τύπου (WT). Τα ApoA-I-/- ποντίκια στερούνται της κλασικής HDL και έχουν αυξημένη απόκριση στο LPS, ενώ στα Lcat-/- δεν υπάρχει η ΄΄ώριμη΄΄ σφαιρική μορφή της HDL. Τα WT ποντίκια χρησιμοποιήθηκαν ως ομάδα ελέγχου. Μοριακές μελέτες για την απολιποπρωτεϊνική σύσταση της HDL έδειξαν ότι η βασική πρωτεΐνη της HDL των Lcat-/- ποντικιών είναι η ApoE, ενώ η HDL των ApoA-I-/- ποντικιών αποτελείται κυρίως από ApoE και σε λιγότερο βαθμό από ApoA-II. Επίσης, σημαντικές διαφορές παρατηρήθηκαν και στη λιπιδική σύσταση της HDL μεταξύ των τριών ομάδων. Όπως περιμέναμε, η επαγόμενη από το LPS (100 μg/kg βάρους σώματος) απόκριση κυτταροκινών τόσο των Lcat-/- όσο και των ΑροΑ-Ι-/- ποντικιών ήταν σημαντικά ενισχυμένη σε σύγκριση με τα WT ποντίκια. In vitro πειράματα σε κυτταρική σειρά μακροφάγων (RAW 264.7) έδειξαν ότι η HDL των Lcat-/- ποντικιών, είχε μειωμένη ικανότητα να εξουδετερώνει την επαγόμενη από το LPS παραγωγή TNFα. Σε συνέχεια των παραπάνω προχωρήσαμε σε χορήγηση του αδενοϊού AdLCAT στα Lcat-/- ποντίκια. Η έκφραση της LCAT οδήγησε σε επαναφορά του λιπιδικού προφίλ στα επίπεδα των WT ποντικιών. Αυτή η επαναφορά του φαινοτύπου οδήγησε τα Lcat-/- ποντίκια, στα οποία χορηγήθηκε ο αδενοϊός AdLCAT, να παρουσιάσουν σημαντική μείωση στα επίπεδα του TNFα μετά από μόλυνση με LPS, σε αντίθεση με τα ποντίκια στα οποία χορηγήθηκε ο αδενοϊός ελέγχου AdGFP, τα οποία διατήρησαν αυξημένα επίπεδα TNFα. Φαίνεται, λοιπόν, ότι η ΄΄ανώριμη΄΄ δισκοειδής HDL, που οφείλεται στην έλλειψη του ενζύμου LCAT, αδυνατεί να εξουδετερώσει το LPS, με αποτέλεσμα να παρατηρείται αύξηση της LPS-επαγόμενης φλεγμονώδους απόκρισης. Τέλος πραγματοποιήθηκαν in vitro πειράματα σε ποντίκια με ανεπάρκεια τόσο στην απολιποπρωτεΐνη Α-Ι όσο και στην απολιποπρωτεΐνη Ε (ApoA-I-/-xApoE-/-) στα οποία έγινε επανεισαγωγή με την χρήση αδενοϊού είτε της απολιποπρωτεΐνης Α-Ι είτε της απολιποπρωτεΐνης Ε. Η ομάδα στην οποία χορηγήθηκε η ApoE (ApoE-HDL) παρουσίασε σημαντική μείωση στα επίπεδα του TNFα μετά από μόλυνση με LPS, υποδηλώνοντας ότι η σφαιρική ApoE-HDL έχει αντιφλεγμονώδη δράση. Αντίθετα, η επαγόμενη από LPS απόκριση κυτταροκινών στην ομάδα που πήρε τον ApoA-I αδενοϊό (ApoA-I-HDL) παρουσιάζεται αρκετά ενισχυμένη, υποδηλώνοντας πως η ApoA-I-HDL, απουσία της ApoE, έχει μειωμένη αντιφλεγμονώδη δράση. Συμπερασματικά, τα αποτελέσματά μας αποδεικνύουν πως η αντιφλεγμονώδης δράση της HDL και του ορού γενικότερα, απαιτεί ισορροπία έκφρασης τόσο της ApoE όσο και της ApoA-I. Η δημιουργία ανασυνδυασμένων μορφών της HDL, προκειμένου να είναι επιτυχείς ως αντιφλεγμονώδης θεραπεία, θα πρέπει να λαμβάνει υπόψιν αυτή τη λειτουργική ισορροπία ApoA-I και ApoE.