| Περίληψη: | Σκοπός: Τα ενεργοποιημένα αιμοπετάλια απελευθερώνουν σεροτονίνη που συνδέεται με τον υποδοχέα 5-HT2Bστους ινοβλάστες οδηγώντας στην ενεργοποίησή τους. Η κλοπιδογρέλη, ένας αναστολέας της επαγόμενης από ADP διέγερσης των αιμοπεταλίων, αναστέλλει την ίνωση σε ζωικά μοντέλα συστηματικής σκλήρυνσης (ΣΣ). Στοχεύσαμε να εκτιμήσουμεi)εάνη ADP-επαγόμενη ενεργοποίηση των αιμοπεταλίων είναι αυξημένη στους ασθενείς με Σ.Σ. σε σχέση με τους υγιείς μάρτυρες και τους ασθενείς με ρευματοειδή αρθρίτιδα (ΡΑ), ii)εάν η κλοπιδογρέλη μπορεί να αναστείλλει αποτελεσματικά την ADP-επαγόμενη ενεργοποίηση των αιμοπεταλίων, να μειώσει τα επίπεδα της κυκλοφορούσας στον ορό σεροτονίνης και επομένως να επηρεάσει θετικά την αγγειοπάθεια και την ίνωση στους ασθενείς με ΣΣ.
Μέθοδοι: 13 ασθενείς με ΣΣ στρατολογήθηκαν. Η διέγερση των αιμοπεταλίων αξιολογήθηκε πριν και 14 ημέρες μετά τη χορήγηση κλοπιδογρέλης. Στα ίδια χρονικά σημεία μετρήθηκαν στο περιφερικό αίμα τα επίπεδα της σεροτονίνης και 2 δεικτών ενδοθηλιακής δυσλειτουργίας (s-VCAM1 και s-ICAM1).
Αποτελέσματα: Η επαγόμενη με ADP διέγερση των αιμοπεταλίων ήταν παρόμοια μεταξύ των ασθενών με ΣΣ (n=13), των ασθενών με ΡΑ(n=28) και των υγιών εθελοντών (n=22) (mean±SEM AU*min: 392.1±58.4, 535.5 ± 61.33 and 570.9±42.9 στους ασθενέις με ΣΣ, στους ασθενείς με ΡΑ και τους υγιείς εθελοντές αντίστοιχα,p=0.14). Η θεραπεία με κλοπιδογρέλη μείωσε σημαντικά τηνADP-επαγόμενη διέγερση των αιμοπεταλίων στους ασθενείς με ΣΣ (mean±SEM AU*min: 392.1±58.4 vs 163.8±51.7, p=0.014). Η θεραπεία δεν επηρέασε τα επίπεδα της σεροτονίνης αλλά αύξησε σημαντικά τα επίπεδα του s-VCAM1 (p=0.03). Τρεις ασθενείς εμφάνισαν δακτυλικά έλκη στη διάρκεια της μελέτης. Η πιθανή συσχέτιση του φαρμάκου της μελέτης με την ανάπτυξη δακτυλικών ελκών οδήγησε σε πρόωρο τερματισμό της.
Συμπέρασμα: Η κλοπιδογρέλη πιθανά επιδεινώνει τους δείκτες ενδοθηλιακής δυσλειτουργίας και πιθανά συνδέεται με την ανάπτυξη δακτυλικών ελκών στους ασθενείς με ΣΣ.
|
|---|
