| Περίληψη: | Έχοντας ως αφετηρία την κριτική του Χάιντεγγερ στις νεωτερικές ερμηνείες της έννοιας του λόγου, που σε όλες τις ποικίλες εκδοχές τους περιορίζουν το λόγο στο πεδίο των παραστάσεων, εννοιών ή προτάσεων και δημιουργούν έτσι ένα αγεφύρωτο χωρισμό του λόγου από τα πράγματα, στα οποία αυτός αναφέρεται, η εργασία επιχειρεί να ανιχνεύσει μια πρωταρχική έννοια του λόγου, την οποία εισηγείται ο Χάιντεγγερ και η οποία αποκαθιστά κατά κάποιον τρόπο την ενότητα ανάμεσα στο λόγο και τα πράγματα. Σύμφωνα με την ερμηνεία που υποστηρίζεται στην εργασία, η ενότητα αυτή μεταξύ του λόγου και των πραγμάτων, διαμεσολαβείται μέσω μιας έννοιας του λέγειν, που αναπτύσσεται από τον Χάιντεγγερ σε συνάφεια με μια έννοια του ποιείν. Το “ποιείν” εδώ συνδέεται ουσιωδώς με τον τρόπο με τον οποίο η ανθρώπινη ύπαρξη νοείται ως μέσα στον κόσμο. Αυτή την έννοια του ποιείν θα την εντοπίσουμε τόσο στο Είναι και Χρόνος (1927), στην έννοια της “ερμηνείας”, όσο και στη διάλεξη Κτίζειν, κατοικείν, σκέπτεσθαι (1951), μέσα από την έννοια του “κτίζειν”. Με αυτό το σκεπτικό, ως υπόθεση εργασίας, υποστηρίζεται ότι ο Χάιντεγγερ συναρτά ουσιωδώς το λέγειν με το ποιείν και ανάγει το ποιείν σε βασική λειτουργία της ανθρώπινης ύπαρξης.
|
|---|
