| Περίληψη: | Η Σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού, όπως και άλλες διεθνείς διακηρύξεις (π.χ. Ερμηνευτικό ψήφισμα διάσκεψης Λουξεμβούργου 2001) αποτελούν χρήσιμα εργαλεία στην προσπάθεια που πραγματοποιείται για την αναγνώριση και εφαρμογή των δικαιωμάτων του παιδιού τόσο στο εσωτερικό της εκάστοτε κοινωνίας, όσο και στο πεδίο της εκπαίδευσης. Στην παρούσα εργασία, επιχειρούμε να διερευνήσουμε τον τρόπο με τον οποίο εκπαιδευτικοί και μαθητές αντιλαμβάνονται την έννοια των «δικαιωμάτων του παιδιού» στο δημοτικό σχολείο και κατά πόσο αυτά τα δικαιώματα διαφαίνονται και εφαρμόζονται μέσα από τις παιδαγωγικές πρακτικές που υιοθετούν οι εκπαιδευτικοί. Στην έρευνά μας, αξιοποιήθηκε το θεωρητικό σχήμα του Basil Bernstein και για την πραγματοποίησή της υιοθετήθηκε ποιοτική μεθοδολογία με εργαλείο συλλογής των δεδομένων, την ημιδομημένη συνέντευξη. Το δείγμα της έρευνας αποτελείται από δέκα (10) εκπαιδευτικούς της Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και δέκα (10) μαθητές της ΣΤ' τάξης του Δημοτικού. Τα βασικά ευρήματα της παρούσας εργασίας κατέδειξαν, ότι οι εκπαιδευτικές πρακτικές που εφαρμόζουν οι εκπαιδευτικοί διακατέχονται από ισχυρές ταξινομήσεις και περιχαράξεις, κώδικες συλλογής και ορατές παιδαγωγικές πρακτικές, με αποτέλεσμα ίσως, να μην επιτυγχάνεται η μετάδοση της γνώσης των δικαιωμάτων του παιδιού στο σχολικό πεδίο. Ακόμη διαπιστώθηκε, ότι οι μαθητές δεν κατέχουν την απαραίτητη γνώση όσον αφορά τα δικαιώματά τους, παρότι αυτή προσφέρεται στα σχολικά εγχειρίδια της Έκτης τάξης του δημοτικού σχολείου, γεγονός που αποδεικνύει ότι η γνώση αυτή θεωρείται, ενδεχομένως, από τους εκπαιδευτικούς δευτερεύουσας σημασίας.
|
|---|
