Μελέτη της κατά ώσεις έκκρισης της ινσουλίνης και της αντίστασης της ινσουλίνης σε ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 και νοσογόνο παχυσαρκία πριν και μετά τη χολοπαγκρεατική εκτροπή με γαστρική παράκαμψη Roux-en-Y

• Κύριος συγγραφέας: Λεονάρδου, Αγγελική
• Άλλοι συγγραφείς: Αλεξανδρίδης, Θεόδωρος
• Μορφή: Thesis
• Γλώσσα: Greek
• Έκδοση: 2018
• Θέματα: Βαριατρική χειρουργική; Ώσεις ινσουλίνης; Συντονισμός ώσεων ινσουλίνης και γλυκόζης; Σακχαρώδης διαβήτης τύπου 2; Bariatric surgery; Insulin oscillations; Glucose entrainment; Type 2 diabetes; 617.430 1

Είναι γνωστό ότι μικρές εγχύσεις γλυκόζης συντονίζουν τις ώσεις της ινσουλίνης υψηλής συχνότητας σε άτομα με φυσιολογική ανοχή γλυκόζης (NGT), αλλά όχι σε ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 (ΣΔτ2). ΣΚΟΠΟΣ: Η παρούσα μελέτη είχε σκοπό να διερευνήσει το αποτέλεσμα της απώλειας βάρους μετά από επέμβαση χολοπαγκρεατικής εκτροπής (BPD) σε ασθενείς με NGT και ΣΔτ2 στο συντονισμό των ώσεων ινσουλίνης με τη γλυκόζη. ΜΕΘΟΔΟΙ: Μελετήσαμε 9 άτομα με φυσιολογικό δείκτη μάζας σώματος (ΔΜΣ: 23.3±1.6 kg/m2) σαν ομάδα ελέγχου και 18 ασθενείς με νοσογόνο παχυσαρκία, από τους οποίους οι 9 (ΔΜΣ: 51.1±12.7 kg/m2) είχαν NGT και οι 9 (ΔΜΣ: 56.8±11.6 kg/m2) είχαν ΣΔτ2. Οι ασθενείς μελετήθηκαν πριν και 1,5 έτος μετά από BPD. Η αιμοληψία για τη μέτρηση της ινσουλίνης γινόταν κάθε λεπτό για 90 λεπτά. Η έγχυση γλυκόζης (6 mg/kg βάρους) γινόταν κάθε 10 λεπτά για 1 λεπτό. Η περιοδικότητα της κατά ώσεις έκκρισης της ινσουλίνης εκτιμήθηκε με ανάλυση αυτοσυσχέτισης, φασματική ανάλυση, προσεγγιστική εντροπία/δειγματική εντροπία (ApEn/SampEn) και οι ώσεις της ινσουλίνης μελετήθηκαν με ανάλυση αποσυνέλιξης. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Μετεγχειρητικά οι συγκεντρώσεις της ινσουλίνης και της γλυκόζης ελαττώθηκαν στα επίπεδα της ομάδας ελέγχου, ενώ ο ΔΜΣ ελαττώθηκε σε 31.3±6.3 kg/m2 στους NGT και σε 34.9±9.9 kg/m2 στους ΣΔτ2. Προεγχειρητικά, ο συντονισμός των ώσεων της ινσουλίνης με τη γλυκόζη απουσίαζε σε όλους τους ασθενείς με ΣΔτ2 και σε 4 ασθενείς με NGT, όταν εκτιμήθηκε με φασματική ανάλυση και σε 8 και 4 αντίστοιχα, όταν εκτιμήθηκε με ανάλυση αυτοσυσχέτισης και αποσυνέλιξης. Μετεγχειρητικά αποκαταστάθηκε στο φυσιολογικό σε όλους τους ασθενείς. Μετεγχειρητικά, οι ApEn/SampEn ελαττώθηκαν σημαντικά μόνο στην ομάδα των ΣΔτ2. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Η BPD αποκαθιστά το συντονισμό των ώσεων της ινσουλίνης υψηλής συχνότητας με τη γλυκόζη σε ασθενείς με νοσογόνο παχυσαρκία και NGT και ΣΔτ2 μετά από την απώλεια του βάρους, καθώς και τα επίπεδα της γλυκόζης και την ευαισθησία στην ινσουλίνη, το οποίο δείχνει ότι βελτιώνει την ικανότητα του β κυττάρου να ανιχνεύει αλλαγές στις συγκεντρώσεις της γλυκόζης.