| Περίληψη: | Η τέχνη αποτελεί για χιλιάδες χρόνια αναπόσπαστο μέρος του ανθρώπινου πολιτισμού και βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των ενδιαφερόντων κάθε κοινωνίας. Αποτελεί μέσο διαπαιδαγώγησης για τους ανθρώπους κάθε ηλικίας, συμβάλλοντας στην καλλιέργεια αξιών. Στην εποχή μας μάλιστα, και κυρίως μετά το πέρας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, παρατηρείται περισσότερο από κάθε άλλη φορά μία τάση των ανθρώπων να έρθουν πιο κοντά σε κάθε μορφή τέχνης, είτε πρόκειται για ζωγραφική και γλυπτική είτε για επιτελέσεις και εικαστικές εγκαταστάσεις. Κάθε έργο τέχνης εκφράζει μία υποκειμενική αλήθεια, αφού ως δημιούργημα ενός ατόμου ή μιας ομάδας ατόμων περικλείει τα πιστεύω τους, τις ιδέες τους, τα όνειρά τους, τις φιλοδοξίες τους. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι στην αυγή του 21ου αιώνα, τόσο συνειδητά όσο και ασυνείδητα, υπάρχει μία επιτακτική ανάγκη έκφρασης με κάθε δυνατό τρόπο. Ακόμη και εκείνοι που δεν διαθέτουν το χάρισμα της καλλιτεχνικής δημιουργίας –είναι πιθανόν να μην το έχουν ανακαλύψει ακόμη– κυνηγούν με δίψα και με μια αξιοπρόσεκτη γλυκιά προσμονή κάθε μορφή εκδήλωσης τέχνης, καθώς ο σύγχρονος άνθρωπος αισθάνεται εγκλωβισμένος εντός μίας πραγματικότητας, την οποία έχει ο ίδιος δημιουργήσει και επιθυμεί διακαώς να βρει μία διέξοδο. Ποιο είναι το πραγματικό πρόσωπο της τέχνης; Άραγε στο επίκεντρό της βρίσκεται ο άνθρωπος ή μήπως οι καλλιτέχνες δημιουργούν τέχνη για την τέχνη; Στην παρούσα μελέτη θα επιχειρηθεί η παρουσίαση του ανθρωποκεντρικού χαρακτήρα της τέχνης, όπως πηγάζει μέσα από τις καλλιτεχνικές δραστηριότητες του Δανού γλύπτη και καλλιτέχνη επιτελέσεων και εικαστικών εγκαταστάσεων, Jens Galschiot. Τα τελευταία 30 χρόνια η ανθρωπότητα βασανίζεται από μία πολύπλευρη κρίση η οποία μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο με την πάροδο του χρόνου. Μία κρίση οικονομική, πολιτική και κοινωνική, μα πρωτίστως κρίση αξιών. Ο Galschiot έχει καταφέρει, μέσα σε αυτή την άκρως περίπλοκη και σοβαρή κατάσταση που ταλανίζει την παγκόσμια κοινότητα τα τελευταία 70 χρόνια, να φέρει την τέχνη πιο κοντά σε ζητήματα κοινωνικής και ανθρωπιστικής φύσεως, να μαγνητίσει παράλληλα το ενδιαφέρον των θεατών και να τους δώσει τη δυνατότητα να αναλογιστούν τη ζωή που επιθυμούν τόσο για τους ίδιους όσο και για τις μελλοντικές γενιές.
|
|---|
