| Περίληψη: | Η σεργλυκίνη, η μόνη έως τώρα χαρακτηρισμένη ενδοκυττάρια πρωτεογλυκάνη, κατέχει κυρίαρχους ρόλους στα αιμοποιητικά και σε ένα πλήθος μη-αιμοποιητικών κυττάρων. Η λειτουργική σημασία της σεργλυκίνης στις κακοήθειες αναδύθηκε τα τελευταία χρόνια. Συγκεκριμένα, η σεργλυκίνη έχει βρεθεί πως εκφράζεται και εκκρίνεται από επιθετικά καρκινικά κύτταρα (μαστού, πνεύμονα, ρινοφάρρυγα, ηπατοκύτταρα και κύτταρα πολλαπλού μυελώματος) και είναι σε θέση να επηρεάζει κρίσιμες βιολογικές διαδικασίες. Προηγούμενη μελέτη του εργαστηρίου μας αποκάλυψε ισχυρή κυτταροπλασματική χρώση της σεργλυκίνης σε τομές γλοιοβλαστώματος σε αντίθεση με τομές μη-νεοπλασματικών τμημάτων του εγκεφάλου.
Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω κρίθηκε σκόπιμη η μελέτη της καταστολής της σεργλυκίνης στις κυτταρικές σειρές γλοιοβλαστώματος LN-18 (wt PTEN, p53 mutant) και U-87 MG (PTEN mutant, wt p53), στις οποίες η σεργλυκίνη εκφράζεται και εκκρίνεται σε υψηλό ποσοστό. Η καταστολή της σεργλυκίνης επετεύχθη με τεχνολογία shRNA και οδήγησε στη μείωση της ικανότητας πολλαπλασιασμού, μετάστασης και διήθησης των κυττάρων LN-18/SRGNsh και U-87 MG/SRGNsh. Στη συνέχεια διερευνήθηκε η καταστολή της σεργλυκίνης σε ποικίλα μόρια του εξωκυττάριου χώρου, τα οποία είναι σε θέση να επηρεάζουν τις παραπάνω κυτταρικές λειτουργίες, αλλά και την συνολική επιβίωση των κυττάρων. Ως εκ τούτου μελετήθηκαν τα γονιδιακά ή/και πρωτεϊνικά επίπεδα διαφόρων MMPs (-1, -2, -9, -14) και των αναστολέων τους (TIMP-1, -2), μορίων του συστήματος της πλασμίνης (uPA, tPA, PAI-1), χημειοκίνων (CCL-2) και ιντερλευκινών (IL-6, -8) καθώς και υποδοχέων των τελευταίων (CXCR-1, -2), RTK υποδοχέων της κυτταρικής επιφάνειας (EGFR, HER-2, IGF-IR), μορίων προσκόλλησης (CD44, sICAM-1) καθώς και άμεσων αγγειογενετικών παραγόντων (VEGFa & b, Ang2).
Από τη μελέτη όλων των παραπάνω προέκυψε πως η επίδραση της καταστολής της σεργλυκίνης είχε μεγαλύτερη επίδραση στην κυτταρική σειρά γλοιοβλαστώματος LN-18. Για το λόγο αυτό, χρησιμοποιώντας το συγκεκριμένο κυτταρικό μοντέλο διερευνήσαμε την αλληλεπίδραση του με τα ενδοθηλιακά κύτταρα ομφάλιου λώρου (HUVEC) καθώς και της ικανότητας του να σχηματίσει όγκους σε ανοσοκατεσταλμένα ποντίκια.
Συμπερασματικά, η συγκεκριμένη μεταπτυχιακή εργασία συμβάλλει στην άποψη πως η σεργλυκίνη σχετίζεται με τον επιθετικό χαρακτήρα των κυττάρων γλοιοβλαστώματος και ενισχύει το ρυθμιστικό ρόλο της σεργλυκίνης στις κακοήθειες.
|
|---|
