| Περίληψη: | Η παρούσα εργασία εστιάζει στη μελέτη της ευδαιμονίας, μιας έννοιας που κατέχει αναμφίβολα δεσπόζουσα θέση στην ηθική θεωρία του Αριστοτέλη και η οποία έχει βρεθεί ουκ ολίγες φορές στο επίκεντρο των ερμηνευτικών συζητήσεων εξαιτίας της αμφισημίας της. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70 ορισμένοι μελετητές έσπευσαν για πρώτη φόρα να υποστηρίξουν ότι τα Ηθικά Νικομάχεια που αποτυπώνουν την, κατά κοινή ομολογία, ώριμη ηθική σκέψη του Σταγειρίτη, συνιστούν μια μη συνεκτική πραγματεία. Αφορμή για τον εν λόγω ισχυρισμό αποτέλεσαν τα κεφάλαια έξι έως οκτώ του δέκατου βιβλίου του έργου, όπου η εξίσωση της ευδαιμονίας με τη δραστηριότητα του θεωρητικού νου, φαίνεται εκ πρώτης όψεως να μην συνάδει με το υπόλοιπο της πραγματείας, στο οποίο το ύψιστο αγαθό, κατ’ αναλογία με τα Ηθικά Ευδήμεια, παρουσιάζεται ωσάν να συνίσταται στην άσκηση του συνόλου των αρετών - ηθικών και διανοητικών - και ως εκ τούτου να απαρτίζεται από ένα σύνολο αξιόλογων δραστηριοτήτων. Πώς εξηγείται, λοιπόν, αυτού του είδους η διαφοροποίηση; Θα μπορούσαμε να καταλογίσουμε στο φιλόσοφο κάποιου είδους αντίφαση ή ακόμη και να αμφισβητήσουμε την από μέρους του συγγραφή του δέκατου και τελευταίου βιβλίου των Ηθικών Νικομαχείων; Επίσης, εάν πράγματι η ευδαιμονία συνίσταται σε ένα βίο αφιερωμένο αποκλειστικά και μόνο στη θεωρητική ενασχόληση, ποια είναι η θέση των ηθικών αρετών εντός του συγκεκριμένου τρόπου διαβίωσης; Μήπως ο ευδαίμων βίος είναι στην πραγματικότητα ένας ανήθικος βίος; Σκοπός της εν λόγω έρευνας είναι να δώσει τη δική της απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα, ρίχνοντας φως στην ηθική σκέψη του Αριστοτέλη.
|
|---|
