| Summary: | Η έννοια της «ομοιότητας» έχει ήδη αναδείξει την συστηματική παρουσία της στο πλαίσιο της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας τουλάχιστον από την διαλεκτική οντολογία της πλατωνικής πραγματείας Παρμενίδης (139c-140b), όπου αρθρώνεται το σύνολο των κατηγοριών των περιγραφουσών τον τρόπο ύπαρξης του μεταφυσικού και του φυσικού σύμπαντος. Κατά την ύστερη αρχαιότητα και στην περίοδο του Νεοπλατωνισμού κατέχει κεντρική θέση στο οντολογικό σύστημα του σχολάρχη Πρόκλου και διαδραματίζει κεφαλαιώδη ρόλο τόσο στην συγκρότηση όσο και κατά τις μεταξύ τους σχέσεις της μεταφυσικής και της κοσμολογίας του. Σημειωτέον ότι και οι δύο κλάδοι εκλαμβάνονται υπό το πρίσμα τους ως συνεκτικών θεωρητικών συστημάτων, με την πρώτη να αποτελεί την αέναη και ανεξάντλητη πηγή και νοηματοδότηση της δεύτερης, η οποία παραπέμπει στην έλλογη αϊδιότητα και νομοθετικά λειτουργούσα έναντι τού φυσικού γίγνεσθαι.
Πρόκειται, για μία κατηγορία η οποία ορίζει τις σχέσεις τόσο ανάμεσα στις ίδιες τις οντότητες του μεταφυσικού κόσμου όσο και στη σχέση συλλήβδην του φυσικού κόσμου με τις οντότητες αυτές, υπό άπειρους ποσοτικά διακλαδισμούς και σχηματοποιήσεις, περιγραφόμενες πολλάκις με το ζεύγος «γένος-εἴδη» ή με αυτό «ἕν-πλῆθος», χωρίς επίσης να αποκλείεται και το «ὅλον-μέρη», το οποίο λειτουργεί σε περιορισμένη κλίμακα, καθότι συνήθως εγγράφεται στα όσα τελούνται στο ίδιο οντολογικό πεδίο, με συνέπεια οι εξειδικεύσεις να παραπέμπουν και σε τρόπους της ίδιας παρουσίας.
|
|---|
