| Summary: | Η αριστοφανική κωμωδία Βάτραχοι και οι πρόσληψη της από τους σκηνοθέτες
του Εθνικού Θεάτρου θα αποτελέσει τον πυρήνα της συγκεκριμένης εργασίας. Θα
ακολουθήσουμε μία πορεία από το πρώτο ανέβασμα τους στην Επίδαυρο το 1959 από
τον Αλέξη Σολομό και θα καταλήξουμε στην παράσταση του Γιάννη Κακλέα το 2014.
Μέσα στον μισό αιώνα πρόσληψης και αναπροσαρμογής του κειμένου θα
παρακολουθήσουμε τις διαφορετικές οπτικές του εκάστοτε σκηνοθέτη και την
αντιμετώπιση του τελικού αποτελέσματος από τους κριτικογράφους.
Η μελέτη μίας παράστασης είναι μία διαδικασία υπό προϋποθέσεις. Απαιτεί
από τους μελετητές την παρακολούθηση της σε κάθε της λεπτομέρεια. Υπάρχουν, όμως
περιπτώσεις που κάτι τέτοιο καθίσταται αδύνατον, γι’ αυτό το λόγο ανατρέχουμε σε
δευτερεύουσες πηγές εξίσου σημαντικές. Το οπτικοακουστικό υλικό μιας παράστασης
μας παρέχει τις πληροφορίες που χρειαζόμαστε, αλλά επειδή η οπτική γωνία του
βίντεο ή της φωτογραφίας είναι συγκεκριμένη καταργεί αυτομάτως την σφαιρική
εικόνα. Το ηχητικό αρχείο μας δίνει την ευκαιρία να επεξεργαστούμε τη μουσική
σύνθεση και να αναλύσουμε τις εντάσεις και τους χρωματισμούς της φωνής,
στερούμαστε όμως την εικόνα. Τα θεατρικά τετράδια, οι οδηγοί σκηνής και τα κείμενα
του υποβολέα είναι εργαλεία που μας επιτρέπουν να δούμε τις αλλαγές του κειμένου,
τις περιγραφές σκηνών ή τις εναλλαγές του φωτισμού. Πηγές αποτελούν, επίσης, και οι
κριτικές από τις οποίες αντλούμε περιγραφές των σκηνών, των κοστουμιών, της
σκηνογραφίας και τις αντιδράσεις του κοινού. Εκ των πραγμάτων, όσα περισσότερα
στοιχεία έχουν στη διάθεση τους οι μελετητές τόσο βαθύτερα μπορούν να
προσεγγίσουν μία παράσταση που το ανέβασμα της έχει παρέλθει αναπιστρεπτί.
|
|---|
