| Περίληψη: | Στην υπό μελέτη διατριβή διερευνήθηκε μια σειρά υποθέσεων που οδήγησαν:
1) Στη ανεύρεση μαθηματικών μοντέλων που δύνανται να υπολογίζουν το μήκος
σημαντικών ανατομικών μεγεθών στη κατιούσα αορτή και κατ επέκταση να
προσφέρουν βοήθεια στη επιλογή του ιδανικού μεγέθους ασκού ανά μεμονωμένο
ασθενή. Δείξαμε ότι αυτά τα μοντέλα έχουν αυξημένο βαθμό προβλεπτικής αξίας.
Περαιτέρω τα συγκρίναμε με τον κλασικό τρόπο επιλογής του ιδανικού μεγέθους και
ευρέθησαν ανώτερα.
2)Στη δημιουργία και εξέταση των συνθηκών όπου συμβαίνει η τραυματική
διαταραχή του έσω χιτώνα της κατιούσης αορτής κατά την διάρκεια της λειτουργίας
του ενδοαορτικου ασκού. Η κίνηση του ασκού εντός του αορτικού αυλού είναι
πολύπλοκη. Είναι σημαντική η παρατηρούμενη επαναλαμβανόμενη «επίδραση
κρούσης δικην μαστιγίου» (whipping effect) του καθετήρα του ασκού στο οπίσθιο-
πλάγιο αορτικό τοίχωμα. Αυτή η κίνηση φάνηκε να ενισχύεται κατά την
παρατεταμένη φάση της σύμπτυξης του ασκού όταν ο ρυθμός λειτουργίας του IABP
είναι 1:3.
Κάτω από τέτοιες συνθήκες σημειώθηκε επιδείνωση του «score αορτικού τραύματος»
που συνηγορεί υπέρ της αποφυγής του απογαλακτισμού με σταδιακή ελάττωση του
ρυθμού λειτουργίας του ασκού (mode).
Η επαναλαμβανόμενη κυκλική κίνηση του ενδοαορτικου ασκού επιβεβαιώθηκε κατά
την διάρκεια της λειτουργίας του σε πτωματικές αθηρωματικες αορτές. Καταγραφή
διαταραχών και αποκόλλησης ( fissuring) πλακών αποδόθηκε στο κύμα πίεσης που
δημιουργήθηκε από την κίνηση του ασκού και λιγότερο σε άμεσο τραυματισμό.
3) Στη κλινική εξέταση των επιπλοκών καρδιοχειρουργικών ασθενών που
χρειάσθηκαν θεραπεία με ενδοαορτικο ασκό, όπου βρέθηκαν συγκεκριμένα γκρουπ αυξημένου ρίσκου. Ασθενείς όπου η χρήση του ασκού χρησιμοποιηθηκε
μετεγχειρητικά καθώς και ασθενείς όπου χρειάστηκαν θεραπεία με IABP μετά από
αντικατάσταση βαλβίδας (ιδιαίτερα μιτροειδούς βαλβίδας) παρουσίασαν υψηλή
μετεγχειρητική θνητότητα.
Οι ακόλουθες μεταβλητές εμφανίσθηκαν ως παράγοντες κινδύνου αυξημένης
θνησιμότητας: Θηλυκό γένος, κάπνισμα, αυξημένη προ-εγχειρητική κρεατινινη, ισχαιμικός
χρόνος>80min και εισαγωγή του ασκού την μετεγχειρητική περίοδο.
Με χρήση παλίνδρομης ανάλυσης, βρέθηκε ότι ιστορικό περιφερικής αγγειοπαθειας,
και κλάσμα εξώθησης κάτω από 30% αποτελούν παράγοντας κινδύνου για την
ανάπτυξη αγγειακών επιπλοκών.
Επιπρόσθετα με την χρήση προδρομικής τυχαιοποιημένης μελέτης φάνηκε ότι
απογαλακτισμός μέσω μείωσης του όγκου πλήρωσης του ασκού απετέλεσε
προφυλακτικό παράγοντα για την ανάπτυξη αγγειακών επιπλοκών.
Συμπερασματικά από αυτή την εργασία απορρέουν προτάσεις που πιθανώς θα
επηρεάσουν την κλινική πράξη. Συγκεκριμένα προτίθεται ένας τρόπος επιλογής του
ιδανικού μεγέθους ασκού που δύναται να οδηγήσει σε αποφυγή χρησιμοποίησης
μεγάλων ασκών σε μικρόσωμες γυναίκες με αθηρωματικες αορτές με αποτέλεσμα
περαιτέρω ελάττωση των αγγειακών επιπλοκών. Επιπρόσθετα έχοντας μελετήσει τον
τρόπο κίνησης του ασκού κάτω από διαφορετικά αιμοδυναμικα σενάρια οδηγούμεθα
στο συμπέρασμα ότι ο «απογαλακτισμός» πρέπει να γίνεται με ελάττωση του όγκου
του ασκού (augmentation). Δείξαμε ότι αυτός ο τρόπος «απογαλακτισμού» έχει τη
τάση να οδηγεί σε λιγότερες εμβολικες επιπλοκές. Τέλος έγινε ταυτοποίηση
συγκεκριμένων γκρουπ ασθενών όπου αλλαγή πρακτικής όσο αναφορά την πιο
πρώιμη χρησιμοποίηση του ασκού η την αλλαγή στον τρόπο απογαλακτισμού από
αυτό μπορεί δυνητικά να οδηγήσει σε μείωση της θνητότητας και νοσηρότητας.
|
|---|
