Τα παρακλαυσίθυρα στη βουκολική ποίηση και η σχέση τους με τον Μίμο : Θεόκριτος, Βιργίλιος, Καλπούρνιος, Νεμεσιανός και τα ανώνυμα αποσπάσματα Μίμων

• Κύριος συγγραφέας: Κίτσου, Σταματία
• Άλλοι συγγραφείς: Λίπκα, Μιχαήλ
• Μορφή: Thesis
• Γλώσσα: Greek
• Έκδοση: 2019
• Θέματα: Μίμος; Βουκολική ποίηση; Παρακλαυσίθυρο; Αποσπάσματα; Θεόκριτος; Βιργίλιος; Καλπούρνιος; Νεμεσιανός; Mime; Bucolic poetry; Paraclausithyron; Fragments; Theocritus; Virgil; Calpurnius; Nemesianus; 871.010 9

Στο πλαίσιο της μετά χείρας μελέτης εξετάζονται τα βουκολικά παρακλαυσίθυρα και η σχέση τους με τον Μίμο. Τα Ειδύλλια 2, 3, 6 και 11, οι βιργιλιανές Εκλογές 2 και 8, η Εκλ. 3 του Καλπούρνιου και η Εκλ. 2 του Νεμεσιανού διαβάζονται και αναλύονται ως αυτοτελή παρακλαυσίθυρα και εντάσσονται ειδολογικά στην κατηγορία του ερωτικού Μίμου. Ως παρακλαυσίθυρο εκλαμβάνεται το παράπονο του εραστή ή της ερωμένης έξω από το σπίτι ή κοντά στο χώρο που βρίσκεται το αγαπημένο πρόσωπο. Αυτός είναι και ο Λόγος πάνω στον οποίο οργανώνεται ποικιλοτρόπως και κατά την έμπνευση του ποιητή, καθώς υφίστανται παραλλαγές πάνω στα βασικά, γενετικά στοιχεία ή τα δευτερεύοντα. Η λογοτεχνικοποίηση του παρακλαυσίθυρου εγγράφεται στο ενεργητικό του Γνήσιππου, λυρικού ποιητή που δραστηριοποιήθηκε τον 5ο αι. π.Χ. Ο Γνήσιππος, ερειδόμενος στα μιμικά δρώμενα και τη θεματική τους, ενέτεξε το παρακλαυσίθυρο στο ρεπερτόριο των συμποσίων ως τραγούδι. Η εν λόγω πρωτοβουλία και έμπνευση στάθηκε αφορμή να θεωρηθεί ανανεωτής της θεματικής των συμποσίων και εισηγητής μιας Μούσας ελευθεριάζουσας και λάγνας. Επομένως το παρακλαυσίθυρο, διαδεδομένη κοινωνική πρακτική, εντάχθηκε μάλλον στον Μίμο ήδη από τον 5ο αι., πέραν του ότι αποτέλεσε και τόπο ή θεματική που αξιοποιήθηκε από διάφορα είδη (κωμωδία, ελεγεία, επίγραμμα), και καλλιεργήθηκε ιδιαίτερα στη φάση της εξέλιξης του είδους κατά την ελληνιστική και αυτοκρατορική εποχή. Έρεισμα για τη στήριξη της υπόθεσης σχετικά με την εκμετάλλευση του παρακλαυσίθυρου από τον Μίμο παρέχουν και τα αποσπάσματα των λεγόμενων ανώνυμων ‘‘λαϊκών’’ Μίμων που αναλύονται στο Επίμετρο. Σε αυτό το πλαίσιο διερευνώνται οι παρακλαυσιθυρικοί τόποι και η αισθητική διάθλασή τους, οι αναλογίες αλλά και οι αποκλίσεις που παρουσιάζουν σε σχέση με τα βουκολικά παρακλαυσίθυρα. Τα μιμικά παρακλαυσίθυρα στο σύνολό τους αποτιμώμενα επιδεικνύουν ευελιξία, προσαρμοστικότητα και παιγνιώδεις παραλλαγές πάνω στα βασικά μοτίβα, ενδεικτικές της τάσης του είδους, αλλά και οικειοποίηση των θεμάτων και των χαρακτήρων της ‘‘εξευγενισμένης’’ ποίησης.