Μελέτη βιωσιμότητας του μυοκαρδίου σε ασθενείς με πρόσφατο Q – έμφραγμα μυοκαρδίου και ανασπάσεις του διαστήματος ST στις σύστοιχες απαγωγές κατά την δοκιμασία κοπώσεως

• Κύριος συγγραφέας: Σταθόπουλος, Χρήστος
• Άλλοι συγγραφείς: Αλεξόπουλος, Δημήτριος
• Μορφή: Thesis
• Γλώσσα: Greek
• Έκδοση: 2009
• Θέματα: Έμφραγμα μυοκαρδίου; Επαναγγείωση; Myocardial infarction; Revascularization; 616.123 706

Σκοπός: Ο σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να ερευνηθεί κατά πόσο η ανάσπαση του τμήματος ST και η θετικοποίηση του κύματος Τ στις Q – απαγωγές του ΗΚΓ κατά τη διάρκεια της δοκιμασίας κόπωσης πρό της εξόδου από το νοσοκομείο, μπορούν να συνεισφέρουν στη κλινική αντιμετώπιση των ασθενών με πρόσφατο έμφραγμα μυοκαρδίου. Εισαγωγή: Η κλινική σημασία αυτών των ΗΚΓ ευρημάτων παραμένει αμφισβητούμενη, παρά το γεγονός ότι σε αρκετές μελέτες σχετίζεται με την ύπαρξη μυοκαρδιακής βιωσιμότητας όπως και λειτουργικής αποκατάστασης μετά από επαναγγείωση. Από τη στιγμή που η επιλογή των ασθενών που συμμετέχουν σε κάθε μελέτη μπορεί να εξηγήσει τα διαφορετικά αποτελέσματα, η αξία αυτών των ευρημάτων στη τωρινή εποχή της θρομβόλυσης πρέπει να διευκρινισθεί. Μέθοδος: Στη μελέτη έλαβαν μέρος 101 ασθενείς, ηλικίας 58+11 έτη, με πρόσφατο, πρώτο, ανεπίπλεκτο Q – έμφραγμα μυοκαρδίου (εκ των οποίων 56% ήταν πρόσθια, 57% θρομβολυμένα με κλάσμα εξώθησης αριστεράς κοιλίας 43 + 7%). Οι ασθενείς προ της εξόδου από το νοσοκομείο υποβάλλονταν σε υπομεγίστη δοκιμασία κόπωσης. Ακολούθως, σε απουσία σοβαρής ισχαιμίας, διενεργείτο διαδοχικά μελέτη δυναμικής ηχοκαρδιογραφίας με χρήση δοβουταμίνης (DSE), σπινθηρογράφημα μυοκαρδίου με θάλλιο – 201 (201Tl-SPECT) και αγγειογραφία των στεφανιαίων αρτηριών. Αποτελέσματα: Οι ασθενείς με ανάσπαση του τμήματος ST στη μέγιστη κόπωση έχουν μεγαλύτερης έκτασης εμφράγματα (peak CPK 2351+1465 versus 1671+1132 U/L, p<0.05) και περισσότερο επηρεασμένη συστολική λειτουργία με κριτήριο τον αριθμό των μυοκαρδιακών τμημάτων με συμπεριφορά ουλώδους ιστού τόσο στη δυναμική ηχοκαρδιογραφία με χρήση δοβουταμίνης (p<0.05) όσο και στο σπινθηρογράφημα μυοκαρδίου με θάλλιο – 201 (p<0.01). Η επίπτωση βιωσιμότητας και / ή ισχαιμίας δεν διέφερε στις δύο ομάδες. Τα αποτελέσματα ήταν παρόμοια και στη χαμηλής φόρτισης κόπωση. Η εντόπιση του εμφράγματος στο πρόσθιο τοίχωμα και η παρουσία > 3 τμημάτων με συμπεριφορά ουλής στη DSE ήταν μεταξύ των ανεξάρτητων θετικών προβλεπτικών παραγόντων της ανάσπασης του ST στη μέγιστη άσκηση. Η θετικοποίηση του κύματος Τ απεδείχθει το ίδιο αναποτελεσματική στη πρόβλεψη βιωσιμότητας και / ή ισχαιμίας. Κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης κλινικής παρακολούθησης που ακολούθησε (31+13 μήνες), η συχνότητα των συμβαμάτων ήταν χαμηλή (8 % για θάνατο ή μη θανατηφόρο ΟΕΜ) και δεν διέφερε μεταξύ των ομάδων. Συμπέρασμα: Σε ασθενείς με πρόσφατο Q – έμφραγμα μυοκαρδίου, χωρίς κλινικά και ΗΚΓ κριτήρια σημαντικής υπολειπομένης ισχαιμίας, οι ανασπάσεις του διαστήματος ST κατά την δοκιμασία κοπώσεως εκφράζουν την μεγάλη έκταση του εμφράγματος. Η δυνατότητα αυτών των ST/T μεταβολών του ΗΚΓ να συνεισφέρουν στη ανίχνευση βιωσιμότητας και ισχαιμίας και στη διαστρωμάτωση κινδύνου αυτών των ασθενών , αποδεικνύεται χαμηλή. Τά κλασσικά κλινικά κριτήρια που χρησιμοποιούνται και σήμερα αποδεικνύονται ιδιάτερα αποτελεσματικά στη επιλογή των ασθενών χαμηλού κινδύνου.