Η θεωρία του Ωραίου στον Πλωτίνο

• Κύριος συγγραφέας: Μουζάκη, Ειρήνη
• Άλλοι συγγραφείς: Περδικούρη, Ελένη
• Μορφή: Thesis
• Γλώσσα: Greek
• Έκδοση: 2019
• Θέματα: Ωραίο; Πλωτίνος; Νεοπλατωνισμός; Beauty; Plotinus; Neoplatonism; 186.4

Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι να παρουσιαστεί όσο γίνεται διεξοδικότερα, συγκεκριμένα η θεωρία του Πλωτίνου αναφορικά με το Ωραίο, και γενικότερα αναφορικά με τις ευρύτερες εκφάνσεις του Ωραίου. Ο Πλωτίνος έχει ως κεντρικό άξονα, ένα δικό του ιεραρχικά δομημένο μεταφυσικό σύστημα που στηρίζεται σε τρεις βασικές αρχές: το Εν, το Νου και την Ψυχή. Είναι ο ιδρυτής του Νεοπλατωνισμού και ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του. Το έργο του αποτελείται από 54 πραγματείες ταξινομημένες από το μαθητή και συνεχιστή του, Πορφύριο, σε έξι «Εννεάδες». Η θεωρία του Πλωτίνου για το Ωραίο είναι διάχυτη σε όλες τις «Εννεάδες», αλλά αναλύεται συστηματικότερα σε τρεις από αυτές: στην Ι 6 («Περί του Καλού») και σε αποσπάσματα της V 8 («Περί του νοητού κάλλους») και της VI 7 («Περί του πώς το πλήθος των ιδεών υπέστη και περί του αγαθού»). Κύρια πηγή έμπνευσής του αποτελεί η πλατωνική θεωρία, ιδίως οι διάλογοι «Συμπόσιο», «Φαίδρος» και «Τίμαιος». Σε αυτήν την εργασία θα ασχοληθούμε αποκλειστικά με την πραγματεία Ι 6 «Περί του Καλού». Αναλυτικότερα, στο πρώτο κεφάλαιο, θα εστιάσουμε στον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να αντιληφθούμε την αισθητηριακή ομορφιά και την αιτία που μας επιτρέπει να γνωρίσουμε το νοητό κάλλος. Ενώ, στο δεύτερο κεφάλαιο θα αναλύσουμε τις ομοιότητες που γεφυρώνουν τις δύο θεμελιώδεις αρχές, δηλαδή το Νου και την Ψυχή, αλλά και τις βασικές διαφορές μεταξύ τους, που αυτές τις χωρίζουν σε δύο αυθύπαρκτες και αυθυπόστατες ουσίες. Το σημαντικότερο θέμα σε αυτό το κεφάλαιο θα είναι η προσπάθεια κατανόησης της ομοίωσης της Ψυχής προς τον Νου, ώστε να μπορέσει να προσλάβει το νοητό κάλλος.