| Περίληψη: | Κατοικώντας σε ένα ρετιρέ στο κέντρο της Αθήνας αντιλαμβάνεσαι τον χρόνο, τις εποχές, τον κόσμο που αλλάζει. Τα πάντα από το διαμέρισμά στον 6ο φαίνονται να έχουν κάτι να πουν. Ακόμη και οι δορυφορικές κεραίες που σκορπίζονται βίαια όπου κοιτάζει το μάτι. Βγαίνοντας στο μπαλκόνι καταλάβαινες τη ζωή της Αθήνας σαν από ένα παρατηρητήριο. Από εκεί παρατηρείς τους γείτονες στα απέναντι μπαλκόνια, τα φώτα που ανάβουν, τα κρυμμένα από φυτά διαμερίσματα, τις τέντες, τον ήλιο που δύει και ξανανατέλλει.»
Μια ιδιαίτερα συναισθηματική μελέτη που στηρίζεται στην περιέργεια του νέου αρχιτέκτονα ως παρατηρητή του αθηναϊκού τοπίου και αντιλαμβάνεται την σημαντικότητα του χρήστη πάνω στην αστική πολυκατοικία. Η συγκεκριμένη μελέτη στηρίζεται σε τρεις παραμέτρους: την πόλη ως ζωντανό οργανισμό και υποδοχέα της πολυκατοικίας, την πολυκατοικία ως πυρήνα της ελληνικής οικογένειας και υποδοχέα ζωής, και τον κάτοικο ως τον κεντρικό ήρωα κάθε δραστηριότητας ή σύγχρονης ανάγκης που λαμβάνει μέρος στο αθηναϊκό τοπίο. Το διαμέρισμα έρχεται σε αντιδιαστολή με το εξωτερικό περίβλημα. H ταράτσα, ως νέο αστικό έδαφος γίνεται υποδοχέας της ανθρώπινης εκτόνωσης και των σύγχρονων αναγκών.
Περιγράφονται με έναν ιδιαίτερα προσωπικό και ποιητικό τρόπο οι ανθρώπινες δραστηριότητες που εντοπίζονται στα σημεία εκείνα που μεσολαβούν, πέραν των ορίων του οικείου χώρου ενός διαμερίσματος, στους εξώστες και τα δώματα. Καταγράφει χωρίς να εξηγήσει την τα επιστημονικά συστατικά των σημείων που απαρτίζουν τα κελύφη των κτιρίων κατοίκισης. Αυτό γίνεται στοχευμένα ώστε αποδείξει πως ο σύγχρονος κάτοικος αντιλαμβάνεται τι τον περιβάλλει και έχει την ευκαιρία να το εκμεταλλευτεί για να εξελίξει το δικό του προσωπικό «good living».
|
|---|
