| Περίληψη: | Η έρευνα της συμπεριφοράς των ατόμων μέχρι πρόσφατα βασιζόταν στις μέσες τιμές των διαφόρων χαρακτηριστικών παραβλέποντας τις ατομικές διαφορές, τις οποίες ερμήνευε ως μια τυχαία απόκλιση από το μέσο όρο ή ακόμη και ως «θόρυβο». Μελετώντας όμως τις ατομικές διαφορές της συμπεριφοράς αποκαλύπτεται ότι συσχετίζονται και ομαδοποιούνται σε ένα περιορισμένο αριθμό φαινοτύπων, στη βάση των οποίων κρύβονται νευροβιολογικά αίτια.
Αντικείμενο της παρούσας εργασίας είναι η μελέτη των ατομικών διαφορών στη συμπεριφορά του ζεβροϊχθύ και η ανάδειξη δεικτών συμπεριφοράς και νευροβιολογικών χαρακτηριστικών που σχετίζονται με αυτές. Μελετήθηκε η κινητικότητα 20 ενηλίκων ζεβροϊχθύων και η συσχέτισή της με άλλους παράγοντες συμπεριφοράς, όπως η συμπεριφορά παρατήρησης, η τάση διαφυγής, η εξοικείωση και η αγχώδης συμπεριφορά. Οι ατομικές διαφορές στη συμπεριφορά είναι πιθανόν να αντανακλούν διαφορές στη λειτουργία των εγκεφαλικών κυκλωμάτων και στη συγκέντρωση β2 αδρενεργικών υποδοχέων στον εγκέφαλο των ατόμων. Η συμπεριφορά των ατόμων ποσοτικοποιήθηκε με το πρόγραμμα EthoVision, ενώ οι β2 υποδοχείς εντοπίστηκαν ανοσοϊστοχημικά και ποσοτικοποιήθηκαν μέσω του ImageJ.
Η ομαδοποίηση των ατομικών διαφορών στην κινητικότητα των ζεβροϊχθύων αποκάλυψε δυο διακριτούς φαινότυπους, τα άτομα υψηλής κινητικότητας και τα άτομα χαμηλής κινητικότητας. Οι δυο αυτοί φαινότυποι βρέθηκαν να συσχετίζονται με την απόσταση που κρατούν τα άτομα από το ψάρι-θηρευτή και με τις απόπειρες διαφυγής κατά τη δοκιμασία της έκθεσης τους στον αέρα μέσα σε απόχη, ενώ δε βρέθηκε καμία συσχέτιση με παραμέτρους που σχετίζονται με την αγχώδη συμπεριφορά και την εξοικείωση των ατόμων. Η ανοσοϊστοχημική ανάλυση του εγκεφάλου των ατόμων φανέρωσε μια τάση στα άτομα υψηλής κινητικότητας να έχουν μεγαλύτερο αριθμό κυττάρων που εκφράζουν τους β2-αδρενεργικούς υποδοχείς στον οφθαλμοκινητικό πυρήνα (NIII) που σχετίζεται με την κίνηση των ματιών και την όραση και μικρότερο αριθμό κυττάρων στον μέσω δικτυωτό σχηματισμό (IMRF) που σχετίζεται με την κίνηση και την τάση διαφυγής των ατόμων.
Συμπερασματικά, αναδείχτηκε η κινητικότητα ως μια παράμετρος συμπεριφοράς που σχετίζεται με το προδραστικό/μεταδραστικό στυλ αντιμετώπισης στρεσογόνων παραγόντων και πιθανόν να ρυθμίζεται από εκτελεστικά συστήματα του εγκεφαλικού στελέχους, μέσω των β-αδρενεργικών υποδοχέων.
|
|---|
