| Περίληψη: | Η Δ.Δ. ασχολείται με δύο παπυρικά αποσπάσματα που παρουσιάζουν δισεπίλυτα προβλήματα όσον αφορά στην ειδολογική τους κατάταξη, την χρονολόγηση και την πατρότητά τους, καθώς και την λειτουργία παρεπιγραφών. Σκοπός της να εξετάσει όλες τις αντικρουόμενες ενίοτε απόψεις των μελετητών και , ει δυνατόν,να προτείνει πιθανές λύσεις στα προβλήματα που ανακύπτουν. Το πρώτο απόσπασμα , που το θέμα του σχετίζεται με τον μύθο της Μήδειας έχει αποδοθεί από το 1987 σε σατυρικό δράμα από τον D.F.Sutton. Η Δ.Δ. εξετάζει την επιχειρηματολογία του μελεητή και ερμηνεύοντας με διαφορετικό τρόπο την Ληναϊκή επιγραφή IG II2 2319 αλλά και ερευνώντας το λεκτικόν του αποσπάσματος και την αποστροφή στο γυναικείο χορό, προσπαθεί να αποδείξει ότι το απόσπασμα δεν μπορεί να θεωρηθεί άνευ ετέρου σατυρικό. Το δεύτερο απόσπασμα έχει πολλές ιδιαιτερότητες και διασώζει δραματικό διάλογο ανάμεσα στην Κασσάνδρα, τον Πρίαμο, τον Δηίφοβο και τον Χορό. Η επί 7 φορές επανερχόμενη παρεπιγραφή ΩΔΗ ανακινεί προβληματισμό για το είδος του κειμένου. Η mise en page συνδέεται με την μετρική απόδοση των στίχων και το πρόσωπο της Κασσάνδρας είναι δεσπόζον, καθώς τηλαισθητικά φαίνεται να περιγράφει την μονομαχία Έκτορα- Αχιλλέα ευρισκόμενη εντός των τειχών της Τροίας. Αν και αυτά τα δύο αποσπάσματα prima vista δεν έχουν τίποτα κοινό μεταξύ τους, πιθανώς να μας δηλώνουν την εξέλιξη της τραγωδίας: το πρώτο προς τον τύπο της κυνικής τραγωδίας με στοιχεία burlesque και το δεύτερο προς το μελόδραμα / όπερα.
|
|---|
