| Περίληψη: | Στην παρούσα εργασία γίνεται προσπάθεια διερεύνησης ορισμένων από τους παράγοντες που προβλέπουν την αυτο-αντιλαμβανόμενη ενεργό και παθητική συμπεριφορά των μαθητών πέμπτης και έκτης δημοτικού, πλειοψηφικών και μειοψηφικών ομάδων προς συνομηλίκους τους σε πραγματικό περιβάλλον σχολικής τάξης. Για σκοπό αυτό οι μαθητές του δείγματος συμπλήρωσαν ερωτηματολόγιο σχετικό με την εύρεση των ρόλων που θεωρούν ότι λαμβάνουν σε περιστατικά σχολικού εκφοβισμού, αλλά και διάφορους, τόσο ατομικούς όσο και κοινωνικούς παράγοντες που πιθανώς να σχετίζονται με αυτούς τους ρόλους. Επίσης, δόθηκαν προφορικές απαντήσεις, με τη χρήση της μεθοδολογίας των ομάδων εστίασης. Τα αποτελέσματα της έρευνας αυτής αναδεικνύουν τέσσερις σαφείς ρόλους (θύτης, θύμα, ενεργός παρατηρητής, παθητικός παρατηρητής), σε μερική συμπόρευση με την έρευνα των Pozzoli και Gini (2010), ως προς τη φόρτιση των μεταβλητών. Ένα άλλο εύρημα της παρούσας έρευνας είναι ότι ο μέσος όρος των μαθητών, σύμφωνα με τις προσωπικές τους απόψεις, θεωρούσε ότι υιοθετούσε πιο συχνά συμπεριφορές ενεργού παρατηρητή και όχι θύτη, θύματος και παθητικού παρατηρητή. Επίσης ο μέσος όρος των μαθητών πίστευε ότι διαθέτει υψηλή αυτοαποτελεσματικότητα υπεράσπισης σε περιστατικά σχολικού εκφοβισμού, συμπάθεια μελών των ομάδων τους και άλλων ομάδων, με την πρώτη συμπάθεια να είναι λίγο πιο υψηλή, αλλά και χαμηλή πλουραλιστική άγνοια και ενδο-ομαδική μεροληψία. Οι περισσότεροι μαθητές είχαν την αντίληψη ότι γνωρίζουν παιδιά από διαφορετική εθνικότητα, με διαφορετικό από αυτούς χρώμα και υπέρβαρα παιδιά. Όμως, θεωρούσαν ότι δε γνώριζαν πολλά παιδιά με διαφορετικό θρήσκευμα και με ιδιαίτερες ανάγκες. Η παρούσα έρευνα πραγματοποιήθηκε σε ρεαλιστικό περιβάλλον σχολικής τάξης και μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο πληροφόρησης και ενημέρωσης για τη δημιουργία ή εμπλουτισμό εκπαιδευτικών προγραμμάτων που σχετίζονται με την αντιμετώπιση του σχολικού εκφοβισμού. Τέλος, η σύνδεση του σχολικού εκφοβισμού με ατομικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά των ρόλων που τον στοιχειοθετούν, αλλά και ο διαχωρισμός πλειοψηφικών και μειοψηφικών ομάδων μπορεί να αποτελέσει αποτελεσματικό μέσο αλληλεπίδρασης μεταξύ μελών διαφόρων εκπαιδευτικών ομάδων και κοινοτήτων.
|
|---|
