| Summary: | Η δραματική δεκαετία 1940-1950 σημάδεψε τη σύγχρονη ιστορία με συνέπειες ακόμα εμφανείς. Η ενθύμησή της επίπονη με επιλεκτικές «σιωπές», η δε ιστοριογραφία ελλειμματική. Σκοπός της διατριβής η προσέγγισή της αποστασιοποιημένα από πολιτικοϊδεολογικούς υποκειμενισμούς μέσα από πρωτογενές αρχειακό υλικό, όχι αποκλειστικά μέσω της πολιτικής, εσωτερικής και εξωτερικής, αλλά και των κοινωνικών δομών, Εκπαίδευση και Δικαιοσύνη ως βασικότερων αυτού του «πολυπαραγοντικού» πεδίου. Χρησιμοποιούνται θεωρίες περί κράτους και συγκρουσιακές, εφόσον η κρατική παρέμβαση μέσω γραφειοκρατίας ήταν διάχυτη. Οι μεταβολές δεν υπήρξαν οικονομικές, αλλά σύγκρουσης συμφερόντων κοινωνικών ομάδων με πολιτική δράση. Παρά τα συγκεντρωτικά χαρακτηριστικά, διαμορφώθηκε και ένα φιλελεύθερο κράτος πρόνοιας. Ως μεθοδολογία χρησιμοποιήθηκε η ιστορική έρευνα, η ιστορικοσυγκριτική, ερμηνευτική ανάλυση, καθώς και η ανάλυση περιεχομένου. Προέκυψε ότι, παρόλες τις ανυπέρβλητες δυσχέρειες, προτεραιότητα δε δόθηκε στην αποκατάσταση των ζημιών και την επανόρθωση της παιδείας, αλλά στην εκκαθάριση των εκπαιδευτικών από τις αστικές δυνάμεις για επανάκτηση εξουσίας. Τα Δικαστήρια κλήθηκαν να απονείμουν κοινωνική δικαιοσύνη και παραδειγματική τιμωρία των προδοτών. Δεν ανταποκρίθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και το γενικό αίτημα του λαού, υπηρετώντας τις αξιώσεις της άρχουσας τάξης. Το κράτος έλεγχε απόλυτα τους θεσμούς Η ιστορία απομακρύνει τη λήθη και φέρνει Α-λήθεια, αναζητά τα επαναλαμβανόμενα αίτια των συμφορών. Αν οι Έλληνες πολίτες και πολιτικοί γνώριζαν τα λάθη τους, δε θα τα επαναλάμβαναν στο μέλλον.
|
|---|
