| Περίληψη: | Στις διαλέξεις του για την Αισθητική, από το 1818 μέχρι και το 1829, ο Χέγκελ φαίνεται ότι χρησιμοποιεί την εξής αινιγματική πρόταση: «Η τέχνη είναι και παραμένει για μας, από την πλευρά του υψηλότερου προορισμού της, κάτι το παρωχημένο». Η δήλωση αυτή συνοψίζει τη λεγόμενη θέση του για το «τέλος» ή, πιο δραματικά, τον «θάνατο» της τέχνης και έχει αποτελέσει, ήδη από την εποχή που διατυπώθηκε, αντικείμενο έντονης συζήτησης, με το ενδιαφέρον για μια ικανοποιητική ερμηνεία να ανανεώνεται συνεχώς έως και τις μέρες μας. Στη μελέτη που ακολουθεί, επιχειρείται μια διερεύνηση του εν λόγω ζητήματος στο πλαίσιο της εγελιανής μεταφυσικής. Πιο συγκεκριμένα, σκοπός είναι να δειχθεί ότι η διαλεκτική κίνηση, που θεμελιώνει το πρόγραμμα του Χέγκελ, προσφέρει τις αναγκαίες προϋποθέσεις για μια ερμηνεία που καθιστά απόλυτα σαφές το νόημα των ανωτέρω σκιωδών εκφράσεων της Αισθητικής και ταυτόχρονα μας δίνει μια αρκετά ευκρινή εικόνα της μορφής, του περιεχομένου και του ρόλου της τέχνης μετά το «τέλος».
|
|---|
