Προσδιορισμός της γενετικής αιτιολογίας στην ανταπόκριση στη θεραπευτική αγωγή με κλοπιδογρέλη Ισπανών ασθενών με έμφραγμα του μυοκαρδίου

• Κύριος συγγραφέας: Κεχαγιά, Κωνσταντίνα-Αικατερίνη
• Άλλοι συγγραφείς: Πατρινός, Γεώργιος
• Μορφή: Thesis
• Γλώσσα: Greek
• Έκδοση: 2020
• Θέματα: Στεφανιαία νόσος; Οξέα στεφανιαία σύνδρομα; Θνησιμότητα; Cardiovascular disease; Death

Η στεφανιαία νόσος, ακόμα και σήμερα με την επιστήμη της ιατρικής να έχει κάνει αλματώδη πρόοδο, εξακολουθεί να είναι μία από τις πιο συχνές αιτίες θανάτου παγκοσμίως. Τα οξέα στεφανιαία σύνδρομα αποτελούν ένα σύνολο διαταραχών που εντάσσονται σε αυτή τη νόσο, όπως το οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου που οφείλεται σε ρήξη ή διάβρωση αθηρωματικής πλάκας η οποία εντοπίζεται σε στεφανιαία αρτηρία. Οι διαταραχές αυτές συνεχίζουν να αποτελούν πηγή υψηλής νοσηρότητας και θνησιμότητας παρά την θεραπευτική πρόοδο. Η θεραπεία είναι επεμβατική και φαρμακευτική. Αντιθρομβωτική αγωγή συνίσταται σε ασθενείς με οξύ στεφανιαίο σύνδρομο που υποβάλλονται σε διαδερμική στεφανιαία παρέμβαση (PCI). Συνήθως λαμβάνουν συνδυασμό αντιαιμοπεταλιακής αγωγής με ασπιρίνη και κλοπιδογρέλη (έναν ανταγωνιστή του υποδοχέα ADP). Εξαιτίας του υψηλού περιθωρίου ασφαλείας της και λόγω της τιμής της, η κλοπιδογρέλη παραμένει ο προτιμητέος P2Y12 ανταγωνιστής στην κλινική θεραπεία. Η κλοπιδογρέλη είναι ένα αντιαιμοπεταλιακό προφάρμακο που ανήκει στην κατηγορία των θειενοπυριδινών. Ωστόσο, παρά τη διπλή συνδυαστική θεραπεία με ασπιρίνη και κλοπιδογρέλη, έχει παρατηρηθεί μεταβλητότητα και διαφορετική απόκριση των ασθενών στην κλοπιδογρέλη, που μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα τον αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης δυσμενών καρδιαγγειακών επεισοδίων. Μεγάλος αριθμός υποψήφιων γονιδίων έχει μελετηθεί για την ταυτοποίηση των παραλλαγών που επηρεάζουν την απόκριση στην κλοπιδογρέλη. Το γονίδιο CYP2C19 έχει κυρίως συσχετιστεί με τη βιοενεργοποίηση της κλοπιδογρέλης, καθώς τα ένζυμα του CYP2C19 εμπλέκονται σε μεγάλο βαθμό στη μετατροπή της στον ενεργό μεταβολίτη της, επηρεάζοντας με αυτό τον τρόπο την αποτελεσματικότητα του φαρμάκου και επομένως και την διαφορική απόκριση των ασθενών. Μεταξύ των πολυμορφισμών του συγκεκριμένου γονιδίου, οι πολυμορφισμοί CYP2C19*2 (rs4244285) και CYP2C19*3 (rs4986893) ευθύνονται για την απώλεια λειτουργικότητας των ενζύμων του CYP2C19, γεγονός που σχετίζεται με μειωμένη απόκριση στην κλοπιδογρέλη. Στην παρούσα εργασία επιχειρήσαμε να επικυρώσουμε τις συχνότητες των αλληλόμορφων CYP2C19*2 και CYP2C19*3 στον ισπανικό πληθυσμό. Για το σκοπό αυτό ελήφθησαν δείγματα αίματος από Ισπανούς ασθενείς με έμφραγμα του μυοκαρδίου που έχουν υποστεί διαδερμική στεφανιαία παρέμβαση (PCI) και υποβλήθηκαν σε θεραπεία με κλοπιδογρέλη (San Cecilio University Hospital, Γρανάδα, Ισπανία). Για την ενίσχυση των αλληλουχιών πραγματοποιήθηκε αλυσιδωτή αντίδραση πολυμεράσης (PCR) και στη συνέχεια για τη λήψη των γονότυπων πραγματοποιήθηκε η μέθοδος αλληλούχησης κατά Sanger για τον πολυμορφισμό CYP2C19*2, ενώ η μέθοδος κατάτμησης με περιοριστική ενδονουκλεάση (RFLP) αξιοποιήθηκε για τον πολυμορφισμό CYP2C19*3. Τα ευρήματά μας συμφωνούν με τα πληθυσμιακά γενετικά δεδομένα όπως αναφέρονται για τον καυκάσιο πληθυσμό (CEU) στη βάση δεδομένων Ensembl. Συγκεκριμένα, η συχνότητα του μεταλλαγμένου αλληλόμορφου CYP2C19*2 στη μελέτη κοορτής μας είναι 12%, ενώ κανένα από τα δείγματα δεν φέρει το μεταλλαγμένο αλληλόμορφο CYP2C19*3.