| Περίληψη: | Ο άνθρωπος μέσω της ακοής του έχει την ικανότητα να εντοπίζει τη θέση των ηχητικών πηγών στο χώρο και να την προσδιορίζει σε σχέση με τον εαυτό του. Για να επιτευχθεί αυτό, ο ανθρώπινος εγκέφαλος επεξεργάζεται τα ηχητικά σήματα που δέχονται τα αυτιά. Βασισμένοι σε αυτή τη λειτουργία του εγκεφάλου αναπτύσσουμε τεχνικές επεξεργασίας και αναπαραγωγής του ήχου που μπορούν να δώσουν μια ψευδαίσθηση της χωρικής θέσης της πηγής. Αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί με τη χρήση στερεοφωνικών ακουστικών, όμως τα αποτελέσματα αυτής της μεθόδου δεν είναι ιδανικά καθώς συνήθως η ηχητική πηγή γίνεται αντιληπτή σαν να βρίσκεται στο εσωτερικό του ανθρώπινου κεφαλιού. Επίσης, υπάρχει συχνά σύγχυση ανάμεσα στο μπροστινό και το πίσω ημισφαίριο και περιορισμένη ακρίβεια ως προς την αντίληψη της κλίσης της φαινομενικής ηχητικής πηγής. Για μικρές μεταβολές της θέσης της πηγής ο ακροατής δεν αντιλαμβάνεται τη μετακίνηση. Στην παρούσα εργασία μελετάται η ακρίβεια και το όριο αντίληψης της αλλαγής στη θέση σε περιβάλλον με διαφορετικά επίπεδα θορύβου. Εξετάζεται αυτή η ικανότητα των ακροατών μέσω ψυχοακουστικών πειραμάτων ακρόασης αφού έχουν δωθεί χωρικά χαρακτηριστικά σε σήματα ήχου εφαρμόζοντας συνέλιξη. Πρόκειται για σήματα ομιλίας τοποθετημένα εικονικά στο οριζόντιο επίπεδο, τα οποία αναπαράγονται ταυτόχρονα με λευκό διάχυτο θόρυβο με τη βοήθεια στερεοφωνικών ακουστικών.
|
|---|
