| Περίληψη: | Ο πολιτισμός θεωρείται η κινητήρια δύναμη της ανθρωπότητας. Σύμφωνα με την Μπιτσάνη, «ο πολιτισμός είναι γνώρισμα κοινωνικής συνοχής και συλλογικής ταυτότητας ενός κοινωνικού συνόλου, που μεταλαμπαδεύται από γενιά σε γενιά» (Μπιτσάνη 2004:33).
Η εκπαίδευση ως θεμελιώδης θεσμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη νέα γενιά και αποσκοπεί στην απόκτηση γνώσεων, στη διαμόρφωση αξιών, στην κοινωνικοποίηση αλλά και στην εδραίωση της πολιτισμικής ταυτότητας, της αποδοχής πολιτιστικών στοιχείων ως μηχανισμών πολιτισμικής δημιουργίας και αναπαραγωγής. Υπάρχει, λοιπόν, πολύ στενή σχέση ανάμεσα στον πολιτισμό και την εκπαίδευση. Σχέση αλληλεξάρτησης, αλληλεπίδρασης και αλληλοσυμπλήρωσης. Η σχέση αυτή εντοπίζεται και ερευνάται μέσα από την παρούσα εργασία.
Πιο συγκεκριμένα, μελετάται η πολιτισμική διάσταση της εκπαίδευσης όπως αυτή εκφράζεται μέσα από το ισχύον εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας, δίνοντας έμφαση στα πολιτιστικά προγράμματα που υλοποιούνται στα πλαίσια των πολιτιστικών δραστηριοτήτων.
Ερευνάται το σύγχρονο σχολείο ως χώρος συμπόρευσης της τυπικής μάθησης με την βιωματική μάθηση, όπου εμπλουτίζεται η εκπαιδευτική διαδικασία με τεχνικές πολιτισμού και μέσα από τη βιωματική προσέγγιση μεταλαμπαδεύονται στα παιδιά οι πολιτιστικές αξίες και τα ιδανικά.
Η συνάντηση εκπαίδευσης και πολιτισμού βρήκε πρακτική εφαρμογή μέσα από τη μελέτη του ρόλου του μαθητικού Φεστιβάλ θεάτρου του Δήμου Αγρινίου στο εκπαιδευτικό και πολιτιστικό γίγνεσθαι του τόπου, μιας και το θέατρο αποτελεί το κατεξοχήν πολιτιστικό προγραμμα που εφαρμόζεται στα σχολεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.
Στην παρούσα εργασία, αναλύεται ο όρος του φεστιβάλ ως πολυσύνθετου πολιτιστικού γεγονότος και ο ρόλος του θεάτρου ως εκπαιδευτικού-παιδευτικού εργαλείου. Αναδεικνύεται η μεγάλη σημασία της συμμετοχής, η δύναμη της τελετουργίας και της μύησης που είναι ικανές να μεταμορφώσουν άπειρους μαθητές σε εκκολαπτόμενους καλλιτέχνες και ηθοποιούς, αλλά ταυτόχρονα να οδηγήσουν στον μετασχηματισμό της συμπεριφοράς τους.
Γενικότερα, η παρούσα διπλωματική προσπαθεί να αναδείξει την αναγκαιότητα επαφής των μαθητών με τον πολιτισμό μέσω της προσωπικής τους αναζήτησης και βιωματικής δράσης. Ακόμα, τα πορίσματα της έρευνας μπορούν πιθανότατα να εγείρουν νέα ερευνητικά ερωτήματα σχετικά με τη θέση και την αξία των πολιτιστικών δράσεων στις σχολικές μονάδες και να συνεισφέρουν σε μια πιο αποδοτική και πιο ευχάριστη μάθηση, διαφορετική από την τυπική μορφή μάθησης που μέχρι τώρα παρέχεται. Έχει, επίσης, και χαρακτήρα ανατροφοδότησης κυρίως για τους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι είναι ουσιαστικά αυτοί που άμεσα καλούνται να πειραματιστούν στην αλλαγή της εκπαιδευτικής διαδικασίας με την εφαρμογή τέτοιων πρακτικών. Τέλος, προσπαθεί να αναδείξει την αναγκαιότητα υποστήριξης τέτοιων πολιτιστικών δράσεων, τόσο από την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, μέσα από την εκπόνηση επιμορφωτικών σεμιναρίων, όσο και από την τοπική κοινωνία αναφορικά με την οικονομική στήριξη και προβολή.
|
|---|
