| Περίληψη: | Στόχος της παρούσας εργασίας είναι ο ορισμός ενός πενταφασικού θεωρητικού μοντέλου, το οποίο θα προβλέπει με όσο το δυνατόν καλύτερη απόδοση, τις ελαστικές σταθερές ενός σύνθετου υλικού εποξειδικής ρητίνης ενισχυμένης με «σφαιρικούς» κόκκους αλουμινίου.
Ξεκινώντας από το θεμελιώδες διφασικό μοντέλο των Hashin-Rosen, στο οποίο θεωρείται πως όλοι οι κόκκοι αποτελούν ένα κεντρικό έγκλεισμα, προχωράμε στην προσθήκη της ενδιάμεσης φάσης. Οι ιδιότητες της νέας αυτής περιοχής, η οποία παρεμβάλλεται μεταξύ της μήτρας και των εγκλεισμάτων, θεωρούνται συνεχώς μεταβαλλόμενες κατά την ακτινική διεύθυνση και κυμαίνονται όπως είναι φυσικό, μεταξύ των ιδιοτήτων των δύο αρχικών συστατικών του σύνθετου υλικού.
Ο πυρήνας της εργασίας αποτελείται από εκτενή παρουσίαση μοντέλων μεταβολής των ελαστικών σταθερών στην περιοχή της ενδιάμεσης φάσης. Κατόπιν, προσδιορίζεται το μέτρο ελαστικότητας του σύνθετου υλικού με χρήση του θεωρητικού μοντέλου που έχουμε εισάγει και γίνεται σύγκριση με πειραματικά δεδομένα και με θεωρητικούς τύπους της βιβλιογραφίας.
Στη συνέχεια της μελέτης μας, γίνεται σύγκριση μεταξύ των θεωρητικών τιμών που ελήφθησαν από μοντέλα προσδιορισμού της μεταβολής της τάσης θραύσης και της παραμόρφωσης θραύσης, για διάφορες κατ' όγκο περιεκτικότητες εγκλεισμάτων ως επίσης και με τα αποτελέσματα που πήραμε από πειράματα εφελκυσμού που πραγματοποιήσαμε.
Τέλος, δόθηκε μια γενική εικόνα της μικροθραυστικής συμπεριφοράς εποξειδικής ρητίνης ενισχυμένης με κόκκους αλουμινίου, στην προσπάθειά μας να ερμηνεύσουμε φωτογραφίες, οι οποίες ελήφθησαν μέσω ηλεκτρονικού μικροσκοπίου σάρωσης και απεικονίζουν επιφάνειες θραύσης δοκιμίων από το σύνθετο υλικό που εξετάστηκε.
|
|---|
