| Περίληψη: | Η θεματική κατεύθυνση της παρούσης μεταπτυχιακής εργασίας συνίσταται στην βάση μίας απόπειρας προσέγγισης ορισμένων από τις απόψεις που αναπτύσσει ο νεοπλατωνικός διανοητής Πρόκλος αναφορικά με τον φιλοσοφικό κλάδο της Κοσμολογίας. Πρόκειται για μία προσπάθεια συστηματοποίησης των θέσεών του που περιλαμβάνονται στο Υπόμνημά του στον πλατωνικό διάλογο Τίμαιος. Πιο συγκεκριμένα, αναλύεται από το δεύτερο βιβλίο του Υπομνήματός του, το απόσπασμα 328.12-381.21, στο οποίο σχολιάζει το εδάφιο του πλατωνικού διαλόγου 29a-30a. Στην βάση των ερευνητικών κέντρων του νεοπλατωνικού στοχαστή ευρίσκεται μία προϋπάρχουσα Οντο-θεολογικής ποιότητας διάρθρωση η οποία καθιστά εφικτή την προοδευτική εκτύλιξη του μεταφυσικού κόσμου σε κοσμολογικό/φυσικό επίπεδο. Η ενασχόληση με τα κοσμολογικά ζητήματα που αναπτύσσει ο Πρόκλος προϋποθέτει δύο κριτήρια, τα οποία προκύπτουν από την ρητή θέση του ότι ο μεταφυσικός κόσμος συνιστά την αιτία τού φυσικού, στο πλαίσιο ενός συνεπούς μονισμού. Ο μεταφυσικός κόσμος περιλαμβάνει ένα πλήθος από θεότητες, στην κορυφαία θέση των οποίων ευρίσκεται το Έν-Αγαθόν. Οι θεότητες που προέρχονται από το Έν ιεραρχούνται μεταξύ τους και η καθεμία παράγει την επόμενη, η οποία είναι κατώτερή της. Η πρώτη παράμετρος αναφέρεται στο ότι ο μεταφυσικός κόσμος είναι η έκφραση της απόλυτης ενότητας, ενώ η δεύτερη ότι χαρακτηρίζεται από έναν δυναμικό τρόπο λειτουργίας, ο οποίος εκφράζεται ως θείον πλήθος, το οποίο κατά πάσα πιθανότητα είναι ενεργειακό. Η ενότητα, λοιπόν, δεν αποκλείει την διάκριση, ενώ το πλήθος δεν υπονομεύει την συνοχή. Πρόκειται για μία διαλεκτική, η οποία θεμελιώνει την ακεραιότητα μίας πραγματικότητας, η οποία χαρακτηρίζεται από την προθετική κίνησή της να διαμορφώσει μία νέα, η οποία δεν προϋπήρχε και με την οποία ευρίσκεται, μονίμως μάλιστα, σε οντολογική ετερότητα. Αν δεν αναπτυχθεί το μεταφυσικό πλήθος, είναι μη εφικτή η παραγωγή και η συγκρότηση του φυσικού κόσμου, ακριβώς λόγω τού μονιστικού παραδείγματος. Ο Πρόκλος, συνεπώς, οικοδομεί ένα δυναμικό, εξελικτικό μοντέλο το οποίο εκτυλίσσεται υπό την μορφή πυραμίδας. Όλο αυτό το σχήμα των συναφειών οδηγεί σε λεπτομέρειες οι οποίες έχουν διηυρυμένη σημασία αναφορικά με το πώς θα αποκτήσει την άπειρη ποικιλία του ο κόσμος τής αισθητής εμπειρίας, την εναρμόνια τάξη του και τον συναρπαστικό λειτουργισμό του. Προσεγγίζοντας, λοιπόν, την δομή τόσο τού μεταφυσικού όσο και του φυσικού κόσμου, καταλήγουμε στην εκτίμηση ότι είναι αισθητικά αξιόλογος και ότι πραγματοποιεί το κάλλος. Άρα, το κάλλος ενός φυσικού σώματος είναι διττό. Από την μία πλευρά, του ίδιου του εαυτού του ως «φαίνεσθαι» και από την άλλη, της αιτίας η οποία το έχει παραγάγει ως «είναι».
|
|---|
