| Περίληψη: | Αντικείμενο της διατριβής ήταν η σημασία και η λειτουργία των χρόνων του ρήματος σε αφηγηματικά κείμενα, με εστίαση ιδιαίτερα στον ενεστώτα, στον παρατατικό, στον αόριστο, στον παρακείμενο και στον υπερσυντέλικο, γιατί αποτελούν ξεχωριστά κλιτικά συστήματα και εκφράζουν διαφορετική όψη (μη συνοπτική [ενεστώτας, παρατατικός] – συνοπτική [αόριστος] – συντελεσμένη [παρακείμενος, υπερσυντέλικος]). Πιο συγκεκριμένα, πεδίο της έρευνας ήταν η εξέταση κειμένων νεοελληνικής λογοτεχνίας. Χρησιμοποιήθηκαν αποσπάσματα από δέκα βιβλία και από καθένα από αυτά δύο αποσπάσματα: το πρώτο από αφηγηματικά μέρη, ενώ το δεύτερο από διαλόγους. Στόχος ήταν να διερευνηθεί η «χρονική» αξία των ρηματικών τύπων, καθώς και η αιτία που υπάρχει υψηλότερη συχνότητα εμφάνισης κάποιων χρόνων. Επίσης, εξετάστηκε η διεύρυνση της οπτικής μέσα από την οποία θεωρείται στη διδασκαλία της ελληνικής ως πρώτης και ως δεύτερης γλώσσας ο «χρόνος» και η «όψη» του ρήματος και εξάχθηκαν, μέσα από την εξέταση του γλωσσικού υλικού (corpus), συμπεράσματα για την καλύτερη κατανόηση της λειτουργίας των χρόνων στον αφηγηματικό λόγο και παρουσιάστηκαν τρόποι αξιοποίησης αυτών των συμπερασμάτων στη διδασκαλία της ελληνικής.
|
|---|
